@Little goat δυστυχώς (ή ευτυχώς!) δεν μπαίνω τόσο συχνά για να προλαβαίνω ν' απαντώ, να με συγχωράτε. :-) Κοίτα, σαφώς και η σμυβίωση θα έπρεπε να είναι ένα δοκιμαστικό στάδιο. Θεωρώ ότι το πρόβλημα στις συμβιώσεις χωρίς πρώτα να υπάρχει αγάπη είναι ότι ο ένας βλέπει τον άλλον σαν πάροχο υπηρεσιών. Και το έχω δει και αντίστροφα, δηλαδή η γυναίκα να επωφελείται απ' τη συμβίωση. Ήξερα μία που είπε ότι έμενε πέντε χρόνια με έναν πληροφορικό και γκρίνιαζε ότι ήταν συνεχώς στον η/υ του, δεν ήθελε να πηγαίνει πουθενά (ούτε να βγαίνει ιδιαίτερα ούτε ταξίδια), και φαινόταν κολλημένος στην οθόνη ακόμα κι αν έσκαγε βόμβα στο σπίτι. Κι όταν τη ρώτησα τι έκανε τότε 5 χρόνια σε συμβίωση με κάποιον που δεν τη γέμιζε, εκείνη με αθώο ύφος είπε "μα μου πλήρωνε τις ιδιωτικές μου σπουδές." Ε τα ήθελε κι αυτή. Γενικώς, η συμβίωση κατ' εμέ θα έπρεπε ν' αποτελεί τεστ, όχι βιασύνη για να βολευτεί ο ένας ή αμφότεροι και μετά βάλτος. Και το είπα αυτό γιατί η θεώρησή μου ήταν ότι ο δεσμός της εξομολογουμένης μπορεί να μην είναι τόσο σίγουρος για την επιλογή του. Μπορεί να είναι έλλειψη savoir vivre όπως γράφτηκε, δεν αποκλείεται, απλώς εξαρτάται εδώ. Για κάποιους το savoir vivre είναι αυθόρμητη στοιχειώδης ευγένεια, αλλά για άλλους πρέπει να διαβάσουν και να περάσουν πρακτικά ώσπου να μάθουν έστω και να χαιρετούν πρώτοι.