@τυχαίος περαστικός
Καμία φορά η "αντίσταση" στο σύστημα πηγάζει από μέσα σου και δεν είναι κάτι που επιδιώκεις. Έτσι το εννοούσα στη συγκεκριμένη περίπτωση και έτσι το βιώνω, ενώ αντίστοιχα έτσι το διατυπώνεις και εσύ, αλλά και ο/η εξ.
Το τι θα έπρεπε να είναι ο έρωτας είναι ξεκάθαρο. Το τι έχει καταλήξει να είναι τελικά αποτελεί άλλη μεγάλη κουβέντα. Προσωπικά, δε γνωρίζω πολλούς πετυχημένους ανθρώπους που να μην έχουν δίπλα τους έναν/μια σύντροφο ή σύζυγο. Ήταν όλοι τους τόσο τυχεροί που βρήκαν τον άνθρωπο τους τόσο εύκολα ή απλά το να έχουν κάποιον δίπλα τους είναι μέρος του success story τους, του image του επαγγελματικά καταξιωμένου και προσωπικά πετυχημένου ανθρώπου; Πολλές φορές σκέφτομαι ότι εγώ έχω έρθει με λάθος "εργοστασιακές" ρυθμίσεις και ότι όλοι οι άλλοι είναι οι "φυσιολογικοί". Απ`την άλλη, βέβαια, τι ορίζεται ως φυσιολογικό; Να βρίσκεσαι για περίπου 30-40 έτη στο κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας και της συσσώρευσης ύλης, όπως λες και εσύ, και μετά να παντρεύεσαι και να κάνεις οικογένεια με κάποι@ που μπορεί πνευματικά και ψυχικά να μη σου λέει τίποτα;
Όσον αφορά στον αγαπημένο σου Σπυριδάκη, υπήρξε ασθενής της μητέρας μου(πάει το ιατρικό απόρρητο) και ήταν ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος που ακόμα και σήμερα μνημονεύουμε συχνά πυκνά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την ασθένεια του. Δε "στιγματίστηκε", βέβαια, μόνο ως ροκάς λόγω της συμμετοχής του στις ταινίες, αλλά ακόμα περισσότερο από μια διαφήμιση, στην οποία πρωταγωνίστησε. Και αυτό νομίζω ήταν το χειρότερο, γιατί είχε μια ικανή πορεία στον κινηματογράφο και στο θέατρο για να τον αναγνωρίζουν απλώς από το σλόγκαν της διαφήμισης.
Αγαπώ τους καλλιτέχνες, έχοντας μια ιδιαίτερη προτίμηση στους μουσικούς, και επιπλέον λατρεύω τα ντοκιμαντέρ, οπότε σίγουρα θα βάλω να το δω και θα σου πω τις εντυπώσεις μου. Πολύ αληθινή, πάντως, η φράση που μοιράστηκες και αποδεικνύει ότι ακόμα και άνθρωποι που μπορεί να έχουν πολύ κόσμο γύρω τους, πολλές φορές δεν παύουν να είναι πραγματικά μόνοι.