Τα έχω γράψει και τα γράφω πολλές φορές και έχω κουραστεί. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάποια να νιώθει αποτυχημένη επειδή δεν έχει βρει άντρα και δεν έχει τεκνοποιήσει; Δηλαδή η επιτυχία μιας γυναίκας είναι μόνο αυτό; Αν έχει βρει όντως μέσα στη σαπίλα που κυκλοφορεί, ναι τότε είναι εν μέρει πετυχημένη. Γιατί να περιμένουμε κάποιον άντρα να μας κάνει ευτυχισμένες και να πάρουμε αξία; Για πού και ποιον; Για τη κοινωνία; Για να τρίψουμε και εμείς στη μούρη στις συμμαθήτριες και στις γειτόνισσες ότι βρήκαμε γαμπρό; Καταλαβαίνω την ανάγκη να θέλεις σύντροφο και δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Είμαι χρόνια μόνη. Κατανοώ τη μοναξιά που γίνεται ώρες ώρες βαρίδι, καταλαβαίνω ΠΟΛΥ την επιθυμία της συντροφικότητας που λείπει, αλλά γιατί να καταρρακωνόμαστε περισσότερο; Γιατί να λέμε πως πέρασαν τα χρόνια λες και είμαστε ενενήντα ετών; Ναι η στεναχώρια ας είναι επιτέλους σε κάποια όρια! Το ξέρεις ότι το ψυχικό σου μαράζι αντικατοπτρίζεται στο δέρμα σου και στο πρόσωπό σου; Δεν έχεις κάποιο χόμπι; Δεν εργάζεσαι; Ξέρεις πόσα προβλήματα έχω προσωπικά που δεν έχω στηρίγματα; Πάρα μόνο μία ταλαιπωρημένη μητέρα στη ζωή και ο Θεός να της δίνει υγεία! Είμαι 37 και φαίνομαι μικρότερη και μου κόβουν χρόνια. Ξέρεις γιατί; Εκτός το ότι μπορεί να είναι κληρονομικό, βάζω κάποια όρια μέσα μου πλέον και λέω ένα ΣΤΟΠ! Ως εκεί θα κλάψεις. Τώρα θα περιποιείσαι εσένα όσο μπορείς, τόσο στο σώμα όσο και στη ψυχή. Το μαράζι δεν βγάζει πουθενά, παρά μόνο να ξεσπάσεις όταν το αισθάνεσαι. Το συνεχές όμως δεν είναι υγιές. Παρατηρώ πως πολλοί έχουν την έλλειψη συντρόφου ως θέμα μέσα τους. Μη ξεχνάμε πως και οι εποχές είναι δύσκολες. Δεν ξέρω άλλο τι να πω παρά μόνο πως σε κατανοώ, αλλά πρέπει να ελαττώσεις τη θλίψη σου και να ανθίσεις με άλλα πράματα. Το αν θα έρθει κάτι σύντομα ή όχι, δεν το γνωρίζω ούτε για μένα. Έχεις όμως τώρα μόνο εσένα και πρέπει να σε αγαπήσεις όσο και αν νιώθεις αδικημένη και θλιμμένη με αυτή την έλλειψη.