Ταυτίζομαι με το συναίσθημα. Μάλιστα έχω σκεφτεί ότι σκεφτόμαστε και αναπολούμε τέτοιες στιγμές, ειδικά παιδικές, επειδή τότε υπήρχε αυτή η αθωότητα και πάντα νιώθαμε μια ασφάλεια. Που τώρα για αυτή την ασφάλεια, προσπαθούμε τόσο πολύ και πάλι δεν μπορούμε να την ζήσουμε στο έπακρο.