Αχ, να ξερες ποσο συμπασχω. Ολα αυτα τα χρονια μπορω να το πω περηφανα οτι ποτε δεν εμεινα σε σχεση απο συμβιβασμο ή φοβο, παντα εθετα τα ορια μου σε σχεση με το τι ηθελα κ τι οχι κ αν καποιου δεν του αρεσε τον εστελνα στο καλο κ γενικα μπορω να πω οτι δεν κρατουσα τοξικους ανθρωπους διπλα μου.
Αλλα τα τελευταια χρονια συνεχιζοντας να κανω ολα τα παραπανω, δυσκολευομαι παρα πολυ να βρω ενα συντροφο σε σημειο που νιωθω αυτο που λες, οτι εχω κουραστει ψυχολογικα. Τι να πω, ισως αυτο που ζηταω, δηλαδη εναν ανθρωπο να με σεβεται, να με αγαπαει, να μου δειχνει ενδιαφερον κ να μην εχει του κοσμου τα ψυχολογικα ειναι μαλλον μια ουτοπια. Μαλλον πρεπει να ριξω τα στανταρτς μου κ να συμβιβαστω με καποιον που δε θα μ αρεσει τοσο. Που κ μονο στη σκεψη του να κανω κατι τετοιο αρρωσταινω. Δεν μπορω να φανταστω ποσο ασχημο πρεπει να ειναι το να εισαι με καποιον που δε σε γεμιζει. Αλλα νιωθω οτι οσο μεγαλωνεις, επειδη εχεις βιωσει πολλες απογοητευσεις απο προηγουμενες συναναστροφες σου με αντρες, ειναι αδυνατο να μην εχεις αναπτυξει ψυχολογικα, να μην εχεις φοβιες κλπ. Κ λογω αυτων γινεται ακομα πιο δυσκολο να βρεις καποιον. Οσο ειμαστε μικροι κανουμε μακροχρονιες σχεσεις κ νιωθουμε οτι ο αλλος ειναι ο ανθρωπος της ζωης μας, μεγαλωνοντας ομως κ βλεποντας τι υπαρχει γυρω σου νομιζω οτι ειναι αναποφευκτο το να μην απογοητευτεις.