Φαντάζομαι πώς νιώθεις, πρέπει να είναι φρικτό. Στην τέταρτη δεκαετία ήδη περιττεύουν κάτι σχόλια όπως "ε δεν είμαστε και νέοι πια," αλλά να βλέπεις συνομήλικούς σου να χάνονται, κάνει ακόμα μεγαλύτερο κακό στην ψυχολογία σου. Αντί να είναι η ηλικία που ξεκινάς πάλι κάτι καινούριο, έχεις ευκαιρία ακόμα γι' αλλαγές στη ζωή σου κι επιπλέον έχεις τη σοφία των εμπειριών, νιώθεις λες και είσαι ερείπιο ενενηντάχρονο που από θαύμα γλιτώνει. Ίσως ατύχησες με τον περίγυρο. Επιπλέον, αυτή η κατάσταση είναι μια βαριά υπενθύμιση σε όσους νεότερους ότι η καλύτερη και σιγουρότερη επένδυση είναι η υγεία μας. Ήξερα σαραντάρα που έδειχνε για το πολύ τριάντα και το μυστικό της ήταν στην καλή διατροφή και την τακτική γυμναστική. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά μού είπε "ναι, αλλά όταν στα νιάτα μας εγώ έπαιρνα σαλάτες και φρούτα, οι φίλες μου με κορόιδευαν... και σήμερα τις βλέπω υπέρβαρες, με προβλήματα υπέρτασης και ζάχαρο." Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Ήδη μπορούν να τύχουν ένα σωρό αναπάντεχα, ακόμα και άκρας υγείας να χαίρει κανείς... Μην το κάνουμε χειρότερο, ιδίως εφόσον υπάρχει η δυνατότητα για σωστή διατροφή και άσκηση.