Μάλλον ψυχολόγο θέλει εκείνος γιατί διακρίνω μια τρομερή φοβία εγκατάλειψης. Κοίτα, υποπτεύομαι ότι εκείνος από την αρχή της σχέσης σας ίσως να μην έπαιρνε από σένα τον ίδιο ενθουσιασμό που έδειχνε ο ίδιος. Εξ ου και η ενόχλησή του όταν δεν άκουσες που σου είπε ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του. Διακρίνω μια τάση από μεριάς του να πάρει "ανταλλάγματα" πίσω όσο πιο γρήγορα μετά από μια όμορφη κουβέντα του ή πράξη του. Είναι από εκείνους τους τύπους που δεν τους φτάνει να χαίρεσαι με κάτι που έκαναν για σένα, αλλά πρέπει να χαρείς και "σωστά" στα μάτια τους, να χοροπηδάς από ενθουσιασμό και να τους ορκιστείς αμέσως αιώνια αγάπη, αλλιώς κατευθείαν θα σε κατηγορήσουν (συνήθως με παθητικο-επιθετικό τρόπο) ότι δεν έχεις το ίδιο συναισθηματικό βάθος μ' εκείνους ή ότι δεν τους αγαπάς. Κι αυτό κουράζει, φυσικά, γιατί σε μια σχέση θέλεις απλώς ν' αφήνεσαι να νιώθεις όμορφα και όχι ν' ανησυχείς μην και δεν έδειξες τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που ο άλλος αναμένει από σένα και θυμώσει. Τώρα που σου έτυχαν θέματα υγείας, είναι απολύτως φυσιολογικό να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο, αλλά εκείνος θα βλέπει καταστροφικά σενάριά ότι θα πάψεις να τον αγαπάς και νιώθει πιο σγνοημένος από ποτέ. Σε μια αρμονική σχέση θα έπρεπε να μαθαίνετε να νοιάζεστε αμοιβαία ο ένας για τον άλλον, και μάλιστα συχνά όχι ποσοστιαία και με το μέτρο, αλλά να αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχουν φάσεις που ο ένας θέλει περισσότερη φροντίδα από τον άλλον, όπως τώρα. Θα έπρεπε να καταλαβαίνει εκείνος ότι καλό θα ήταν να κάνει πέρα την παιδιάστικη και εγωκεντρική του φοβία ότι θα τον αφήσεις, να μην περιστρέφει τη σχέση σας γύρω μόνο από τα δικά του αισθήματα και την ανάγκη του να τον λατρεύεις. Θα έπρεπε να το δει σαν ευκαιρία έμπρακτα να σου δείξει ότι βάζει προτεραιότητα την καλή σου ψυχική και σωματική κατάσταση. Φαίνεσαι να αντιλαμβάνεσαι διαισθητικά ότι ο άνδρας αυτός μπορεί να λέει ότι σ' αγαπάει μεν, αλλά στην ουσία δεν σε νιώθει ούτε σε ακούει. Για παράδειγμα, όταν έβαλες τα κλάματα, αν σε ένιωθε, θα έπρεπε να σ' αφήσει ήσυχη εκείνη τη στιγμή (μιας και ο ίδιος ήταν υπεύθυνος που κλιμακώθηκαν τα νεύρα σου σε κλάμα) ή να σε πιάσει από το χέρι και να περιμένει ώσπου να πεις τι έχεις για να σε ακούσει. Αλλά όχι, εκείνος κατέφυγε σε εξηγήσεις να διαφυλάξει τη δικιά του θέση, όσο εσύ εκείνη την ώρα είχες πράγματι την ανάγκη να μείνεις πρώτα μόνη και μετά να πεις τα σώψυχά σου, όχι ν' ακούς τη φλυαρία από μεριάς του, που φυσικά και δεν έβγαζε νόημα όσο εσύ είχες τα δικά σου να λύσεις εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνεις, λοιπόν. Άκου κάτι, απλά και μόνο επειδή κάποιοι (δηλώνουν ότι) μας αγαπούν, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πέρα ευγνώμονες και να δεχτούμε ό,τι δυσμενείς όρους μπορεί να επιφέρει η αγάπη τους για το δικό μας ευ ζην. Αν η αγάπη τους μας πνίγει ή αν η "γλώσσα αγάπης" που εκείνοι μιλούν δεν βγάζει νόημα σ' εμάς, τότε σε κρίσιμες περιόδους όπως η δική σου αυτό θα σου γίνει μεγαλύτερο βάρος στη ζωή σου.
Μάλλον ψυχολόγο θέλει εκείνος γιατί διακρίνω μια τρομερή φοβία εγκατάλειψης. Κοίτα, υποπτεύομαι ότι εκείνος από την αρχή της σχέσης σας ίσως να μην έπαιρνε από σένα τον ίδιο ενθουσιασμό που έδειχνε ο ίδιος. Εξ ου και η ενόχλησή του όταν δεν άκουσες που σου είπε ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του. Διακρίνω μια τάση από μεριάς του να πάρει "ανταλλάγματα" πίσω όσο πιο γρήγορα μετά από μια όμορφη κουβέντα του ή πράξη του. Είναι από εκείνους τους τύπους που δεν τους φτάνει να χαίρεσαι με κάτι που έκαναν για σένα, αλλά πρέπει να χαρείς και "σωστά" στα μάτια τους, να χοροπηδάς από ενθουσιασμό και να τους ορκιστείς αμέσως αιώνια αγάπη, αλλιώς κατευθείαν θα σε κατηγορήσουν (συνήθως με παθητικο-επιθετικό τρόπο) ότι δεν έχεις το ίδιο συναισθηματικό βάθος μ' εκείνους ή ότι δεν τους αγαπάς. Κι αυτό κουράζει, φυσικά, γιατί σε μια σχέση θέλεις απλώς ν' αφήνεσαι να νιώθεις όμορφα και όχι ν' ανησυχείς μην και δεν έδειξες τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που ο άλλος αναμένει από σένα και θυμώσει. Τώρα που σου έτυχαν θέματα υγείας, είναι απολύτως φυσιολογικό να βάζεις τον εαυτό σου πρώτο, αλλά εκείνος θα βλέπει καταστροφικά σενάριά ότι θα πάψεις να τον αγαπάς και νιώθει πιο σγνοημένος από ποτέ. Σε μια αρμονική σχέση θα έπρεπε να μαθαίνετε να νοιάζεστε αμοιβαία ο ένας για τον άλλον, και μάλιστα συχνά όχι ποσοστιαία και με το μέτρο, αλλά να αντιλαμβάνεστε ότι υπάρχουν φάσεις που ο ένας θέλει περισσότερη φροντίδα από τον άλλον, όπως τώρα. Θα έπρεπε να καταλαβαίνει εκείνος ότι καλό θα ήταν να κάνει πέρα την παιδιάστικη και εγωκεντρική του φοβία ότι θα τον αφήσεις, να μην περιστρέφει τη σχέση σας γύρω μόνο από τα δικά του αισθήματα και την ανάγκη του να τον λατρεύεις. Θα έπρεπε να το δει σαν ευκαιρία έμπρακτα να σου δείξει ότι βάζει προτεραιότητα την καλή σου ψυχική και σωματική κατάσταση. Φαίνεσαι να αντιλαμβάνεσαι διαισθητικά ότι ο άνδρας αυτός μπορεί να λέει ότι σ' αγαπάει μεν, αλλά στην ουσία δεν σε νιώθει ούτε σε ακούει. Για παράδειγμα, όταν έβαλες τα κλάματα, αν σε ένιωθε, θα έπρεπε να σ' αφήσει ήσυχη εκείνη τη στιγμή (μιας και ο ίδιος ήταν υπεύθυνος που κλιμακώθηκαν τα νεύρα σου σε κλάμα) ή να σε πιάσει από το χέρι και να περιμένει ώσπου να πεις τι έχεις για να σε ακούσει. Αλλά όχι, εκείνος κατέφυγε σε εξηγήσεις να διαφυλάξει τη δικιά του θέση, όσο εσύ εκείνη την ώρα είχες πράγματι την ανάγκη να μείνεις πρώτα μόνη και μετά να πεις τα σώψυχά σου, όχι ν' ακούς τη φλυαρία από μεριάς του, που φυσικά και δεν έβγαζε νόημα όσο εσύ είχες τα δικά σου να λύσεις εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνεις, λοιπόν. Άκου κάτι, απλά και μόνο επειδή κάποιοι (δηλώνουν ότι) μας αγαπούν, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πέρα ευγνώμονες και να δεχτούμε ό,τι δυσμενείς όρους μπορεί να επιφέρει η αγάπη τους για το δικό μας ευ ζην. Αν η αγάπη τους μας πνίγει ή αν η "γλώσσα αγάπης" που εκείνοι μιλούν δεν βγάζει νόημα σ' εμάς, τότε σε κρίσιμες περιόδους όπως η δική σου αυτό θα σου γίνει μεγαλύτερο βάρος στη ζωή σου.