Συμφωνώ! Πράγματι, αυτή η υπερδοτικότητα βγάζει και κάτι "μαμαδίστικο," επειδή θυμίζει κάτι μανάδες που επωμίζονται τα πάντα χωρίς να τους έχει ζητηθεί ποτέ, και όταν δεν εισπράττουν πίσω αυτό που με το μυαλό τους έβαλαν, το χρησιμοποιούν σαν μοχλό πίεσης (τύπου "εγώ που κάνω αυτό και εκείνο, και σε νοιάζομαι τόσο..."). Πολλές κοπέλες ενστερνίζονται αυτόν το "μεγαλομαρτυρισμό" και τον κουβαλούν στις σχέσεις με τους συντρόφους τους, ξεκινώντας ήδη λάθος: αγωνία να δείξουν απ' την αρχή όλα τους τα προτερήματα, έτοιμες να κάνουν το λεγόμενο jumping through hoops για να "αποδείξουν την αξία τους" και γενικά φερόμενες έτσι ώστε μην τυχόν και αφήσει αμφιβολία στον άλλον ότι δεν θα του τύχει γουρούνι στο σακί. Και αυτό είναι ήδη ψυχοφθόρο. Πράγματι, βοηθάει πολλές φορές να το αφήσουμε λίγο, να δείχνουμε παθητικά το ενδιαφέρον μας, περνώντας το μήνυμα ότι είμαστε ανοιχτές μεν, αλλά ότι η μπάλα είναι στη μεριά του άλλου και περιμένουμε. Διαφορετικά, θα γεμίσουμε από γυναίκες κυνηγούς και άνδρες πριγκίπισσες έτσι όπως πάμε. Είναι η ισορροπία αρσενικής και θηλυκής ενέργειας που ανέφερες σε άλλο σου σχόλιο και μου άρεσε. :-)