Κάποιες σκέψεις μου με αφορμή το ποστ απλά... Ας μετρήσουμε το πόσο αγαπηθήκαμε μετρώντας το πόσο ανοιχτά χαμογελάσαμε, από το πόσο δεκτικό ,ασφαλές και ηδονικο νιώθαμε το σώμα μας στην επαφή μας , από το πόσο πιο ασφαλές έγινε το να αγαπάμε τον οποιονδήποτε, από το πόσο πιο εύκολο μας έγινε να αγαπάμε τον εαυτό μας . Ας μην μετράμε άλλο το ποσό αγαπήσαμε από το πόσο θυσιαστήκαμε και ματώσαμε. Γιατί αυτή η αγάπη η τόσο πονεμένη ,όταν την κοιτώ από απόσταση αφότου την έχω ζήσει ,δεν μου ξεχωρίζει πολύ από πένθος ,από πληγή , από εθισμό σε ουσίες , από βούρκο , από παιδικό παράπονο,από φόβο και γάτζωμα σε κάτι. Και δεν θέλω τέτοια "αγάπη". Η αγάπη είναι ενέργεια μέσα μας που μπορεί μόνο να ξυπνήσει και να ενισχυθεί. Και τότε γίνεται μεταμορφωτική, θεραπευτική, δημιουργική , γόνιμη ,ανυψωτική. Εάν τίποτα από αυτά δεν κάνει , ας το συλλογιστούμε ξανά αν αγάπη είναι.