Αγαπημένε,
δε θα πάψω να στο γράφω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν η μητέρα σου. Μια γυναίκα που μεγάλωσε σε άλλες εποχές στην επαρχία μέχρι να βρεθεί στην Αθήνα και που θα περίμενε κανείς να έχει μια άλλη νοοτροπία. Κι όμως, οι αρχές με τις οποίες σε μεγάλωσε και οι αξίες που σου μεταλαμπάδευσε, λείπουν τόσο πολύ από τις σύγχρονες κοινωνίες που έχουμε δημιουργήσει.
Όσον αφορά στην ερώτηση σου, η απάντηση νομίζω είναι σχετικά απλή και συνοψίζεται στο ότι όποι@ θέλει να μείνει κοντά σου, θα βρει τον τρόπο- ακόμα και στις δύσκολες στιγμές- να το πράξει και αυτό δεν εξαρτάται από τη δική σου προσπάθεια, επιμονή ή τη δημιουργία ευκαιριών. Θα κλείσω με μια σύντομη προσωπική ιστορία που διαδραματίστηκε πρόσφατα. Βρέθηκα σε μια τελευταία συνάντηση που όλο μου το είναι ήθελε να φωνάξει απλώς "μείνε". Η εμπειρία μου και τα γεγονότα έδειχναν άλλα όμως και έτσι υπήρξα εκείνος που "έδειξε" το δρόμο προς την ελευθερία με ένα απλό "αντίο". Και αυτό θα έκανα σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Δεν ωφελεί σε τίποτα να θες να κρατήσεις κάποι@ που δε θέλησε από μόν@ του/της να μείνει.