@rosestar 8.12.2022 | 09:56 Η αλήθεια είναι ότι τα σόσιαλ διευκολύνουν τέτοιου είδους αναζητήσεις, αλλά δε θεωρώ ότι είναι και απαραίτητα. Ούτε εγώ τα χρησιμοποιώ, παρά μόνο για ενημερωτικούς λόγους. Αν μένεις σε μεγάλη πόλη, σίγουρα κάτι σχετικό θα υπάρχει στο Δήμο σου (π.χ. κάποια πολιτιστική ομάδα) ή ακόμα και σε κάποια Μ.Κ.Ο που στο πλαίσιο των δράσεων της θα ασχολείται και με χειροτεχνίες. Άσε που μετά συνήθως διοργανώνονται εκθέσεις και σε αυτό το πλαίσιο μπορούν αφενός να θαυμάσουν τις δημιουργίες σου και άλλοι/ες και αφετέρου να γίνουν ενδιαφέρουσες γνωριμίες με εξίσου φιλότεχνους ανθρώπους. Μια αναζήτηση στο Google ή στη γειτονιά σου, θα άξιζε τον κόπο κατά τη γνώμη μου. Γιατί ωραία τα λέμε εδώ(και εγώ για τους ίδιους λόγους με σένα βρέθηκα σ`αυτή τη στήλη), αλλά δεν παύει να είναι ένας εικονικός κόσμος που δε θα σου δώσει τα ίδια ερεθίσματα με μια συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων δια ζώσης. Αλλά ναι, σίγουρα σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνη γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα κάπου εκεί έξω. Κατά τα άλλα, ο κόσμος είναι "καταπληκτικός" στο να σχολιάζει και να κρίνει επιφανειακά τις ζωές των άλλων, χωρίς να ενδιαφέρεται βαθύτερα για το πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει περάσει τα 30 και δεν έχει κάνει κάποια πράγματα, ενώ θα το ήθελε. Γιατί φυσικά υπάρχουν και εκείνοι/ες/α που δεν έχουν τις ίδιες βλέψεις και άρα δεν τους/τις/τα επηρεάζουν τόσο ανάλογα σχόλια. Θα απορούσα, λοιπόν, αν μου έλεγες ότι δε σε αγγίζει καν το "τι λέει ο κόσμος" και πραγματικά θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό μας, ώστε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο. Είναι ανθρώπινο, συνεπώς, πολλές φορές και να επηρεάζεσαι και να πέφτεις ψυχολογικά. Και είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις μόν@ τον κόσμο, το ξέρω καλά. Μα είναι ακόμα χειρότερο να περιμένεις κάποιον/α/o να σε σώσει, όπως ανέφερες και εσύ. Αρέσκομαι, λοιπόν, κάπως ρομαντικά να πιστεύω ότι η μοναξιά μας προετοιμάζει και αποτελεί μέρος της διαδρομής που ακολουθούμε μέχρι να βρούμε τον άνθρωπο μας. Έτσι, όταν εκείνος τελικά θα έρθει, δε θα περιμένουμε κάποιον σωτήρα, αλλά κάποιον να μοιραστούμε αυτά που ήδη κατακτήσαμε και μάθαμε σε όλη αυτή την πορεία μέχρι να τον συναντήσουμε. Αυτό με τον ουρανοκατέβατο έρωτα που γεννήθηκε από το πουθενά μου συνέβη και γι`αυτό δεν αποκλείω ποτέ και τίποτα, αλλά δεν έπεσε ακριβώς με αλεξίπτωτο στην ταράτσα μου. Ό,τι έρχεται ουρανοκατέβατο, πάντως, μάλλον εξαφανίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτή την εμπειρία μπορώ να καταθέσω.
@rosestar
8.12.2022 | 09:56
Η αλήθεια είναι ότι τα σόσιαλ διευκολύνουν τέτοιου είδους αναζητήσεις, αλλά δε θεωρώ ότι είναι και απαραίτητα. Ούτε εγώ τα χρησιμοποιώ, παρά μόνο για ενημερωτικούς λόγους. Αν μένεις σε μεγάλη πόλη, σίγουρα κάτι σχετικό θα υπάρχει στο Δήμο σου (π.χ. κάποια πολιτιστική ομάδα) ή ακόμα και σε κάποια Μ.Κ.Ο που στο πλαίσιο των δράσεων της θα ασχολείται και με χειροτεχνίες. Άσε που μετά συνήθως διοργανώνονται εκθέσεις και σε αυτό το πλαίσιο μπορούν αφενός να θαυμάσουν τις δημιουργίες σου και άλλοι/ες και αφετέρου να γίνουν ενδιαφέρουσες γνωριμίες με εξίσου φιλότεχνους ανθρώπους. Μια αναζήτηση στο Google ή στη γειτονιά σου, θα άξιζε τον κόπο κατά τη γνώμη μου. Γιατί ωραία τα λέμε εδώ(και εγώ για τους ίδιους λόγους με σένα βρέθηκα σ`αυτή τη στήλη), αλλά δεν παύει να είναι ένας εικονικός κόσμος που δε θα σου δώσει τα ίδια ερεθίσματα με μια συνάντηση και ανταλλαγή απόψεων δια ζώσης. Αλλά ναι, σίγουρα σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνη γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα κάπου εκεί έξω.
Κατά τα άλλα, ο κόσμος είναι "καταπληκτικός" στο να σχολιάζει και να κρίνει επιφανειακά τις ζωές των άλλων, χωρίς να ενδιαφέρεται βαθύτερα για το πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει περάσει τα 30 και δεν έχει κάνει κάποια πράγματα, ενώ θα το ήθελε. Γιατί φυσικά υπάρχουν και εκείνοι/ες/α που δεν έχουν τις ίδιες βλέψεις και άρα δεν τους/τις/τα επηρεάζουν τόσο ανάλογα σχόλια. Θα απορούσα, λοιπόν, αν μου έλεγες ότι δε σε αγγίζει καν το "τι λέει ο κόσμος" και πραγματικά θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό μας, ώστε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο. Είναι ανθρώπινο, συνεπώς, πολλές φορές και να επηρεάζεσαι και να πέφτεις ψυχολογικά. Και είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις μόν@ τον κόσμο, το ξέρω καλά. Μα είναι ακόμα χειρότερο να περιμένεις κάποιον/α/o να σε σώσει, όπως ανέφερες και εσύ. Αρέσκομαι, λοιπόν, κάπως ρομαντικά να πιστεύω ότι η μοναξιά μας προετοιμάζει και αποτελεί μέρος της διαδρομής που ακολουθούμε μέχρι να βρούμε τον άνθρωπο μας. Έτσι, όταν εκείνος τελικά θα έρθει, δε θα περιμένουμε κάποιον σωτήρα, αλλά κάποιον να μοιραστούμε αυτά που ήδη κατακτήσαμε και μάθαμε σε όλη αυτή την πορεία μέχρι να τον συναντήσουμε.
Αυτό με τον ουρανοκατέβατο έρωτα που γεννήθηκε από το πουθενά μου συνέβη και γι`αυτό δεν αποκλείω ποτέ και τίποτα, αλλά δεν έπεσε ακριβώς με αλεξίπτωτο στην ταράτσα μου. Ό,τι έρχεται ουρανοκατέβατο, πάντως, μάλλον εξαφανίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτή την εμπειρία μπορώ να καταθέσω.