Κάποτε είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο της Άλις Μίλλερ που λέγεται "οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" και θυμάμαι από τις πρώτες σελίδες κιόλας να περιγράφει πως κάποια παιδιά προσαρμόζουν από μικρά τη συμπεριφορά τους σ'αυτή των γονέων τους, ώστε να γίνουν αρεστά ή να μην τους γίνουν βάρος. Αυτό μου θυμίζει και η περίπτωση σου.
Είσαι αρκετά μεγάλη όμως πια, ώστε να βρίσκεσαι ακόμα κλεισμένη σ'αυτές τις "φυλακές". Καλώς ή κακώς η μητέρα σου έκανε τις επιλογές της και έζησε τη ζωή της ανάλογα. Ήρθε η σειρά σου να ζεις χωρίς να σε επηρεάζουν- τουλάχιστον στο βαθμό που μας περιγράφεις- η διάθεση και η συμπεριφορά της μητέρας σου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να περιορίσεις τη συναναστροφή μαζί της στα πλέον "βασικά" ή να συμβουλευτείς κάποιον/α ειδικό.
Εύχομαι να τα καταφέρεις και το δικό σου παιδί να μεγαλώσει στο μέλλον χωρίς περιττά άγχη και στεναχώριες.