@Penthesileia, well, τουλάχιστον η "εκμετάλλευση" αμοίβεται τακτικά (και όχι να κάνουν ένα τρίμηνο να σε πληρώσουν, ξέρω 'γω) και υπάρχει σεβασμός του εργατικού δικαίου (παίρνεις πάντα το διάλειμμα και τα ρεπό που δικαιούσαι, ενώ το να σε γυρίσουν από βραδινή σε πρωινή βάρδια χωρίς να μεσολαβήσει τουλάχιστον δεκάωρο είναι ανήκουστο). Ναι, υπάρχουν πόλεις, όπου τα call center/customer support είναι φθηνότερα από outsourcing πολυεθνικών, αλλά δεν πρόκειται και για Ινδία κιόλας. Σίγουρα δεν θα κάνεις μεγάλη περιουσία, αλλά να λέμε και την αλήθεια, εξαρτάται και από το αν σκοπεύεις να χτίσεις την τύχη σου στο "όπου γη και πατρίς" ή αν θ' αναπολείς τις ημέρες που είχες ευτυχισμένα ανέμελα παιδικά και φοιτητικά χρόνια στην παλιά σου γειτονιά. Το 80% των μεταναστών γυρίζουν γιατί τους πιάνει η μίρλα για το κλίμα και το φαγητό (λες και δεν ήξεραν γεωγραφία και σοκάρονται που δεν έχει κλίμα Εκουαδόρ στη Νορβηγία), ενώ είναι έντονος και ο ψυχολογικός παράγοντας: το εξοχικό των γονιών/παππούδων τους κοντά στη θάλασσα το βλέπουν σαν δυνάμει βάση (αντί για asset), και τους τρώει και η νοσταλγία για τους φίλους, οι οποίοι κιόλας μια χαρά μπορεί να τη βγάζουν στην Ελλάδα πίνοντας καφέ στην πλατεία όλη μέρα και μην κάνοντας κάτι σοβαρό από δουλειά, γιατί τρώνε από τα έτοιμα. Εγώ ξέρω ότι όποιος θέλει να χτίσει την τύχη του, θα τη χτίσει, ακόμα κι αν στην αρχή χρειαστεί υπομονή. Έχω δει άτομα να ξεκινούν entry level σε call center και σε δύο χρόνια γίνονται team leads ή πηγαίνουν σε άλλο τμήμα με νέα skills, έχοντας πάρει επιμόρφωση. Αλλά και χρόνια στο entry level να μείνουν, τουλάχιστον έχουν νορμάλ ωράριο, καλές συνθήκες σε δουλειά που δεν τους απομυζεί από ενέργεια και υπολογισμένη συγκοινωνία που θα τους πάει από και προς το σπίτι τους στην ώρα που θέλουν. Ελεύθερος χρόνος μένει για ν' απολαύσουν έξοδο σε καθαρή πόλη (και όχι να ζέχνουν ορθάνοιχτοι οι παραγεμισμένοι κάδοι επειδή οι υπεύθυνοι για την καθαριότητα πάλι θυμήθηκαν να κάνουν απεργία) ή να καταπιαστούν με χόμπι ή να πάνε για ποδηλασία (αν ήδη δεν χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς). Αν ο/η εξομολογούμενος/-η δεν θέλει με τίποτα να πάει, ας κάτσει εκεί που είναι, να βρει δουλειά (και αν) με κομπλεξικό "αφεντικό," να μένει απλήρωτες υπερωρίες (ε, του Αγίου Τέτοιου θα πάρει τις δεδουλευμένες υπερωρίες σε ρεπό, ναι, ναι), να κάνει τάματα για να πληρωθεί εγκαίρως όσο παράλληλα θα μένει με γονείς που θα τον/την ταΐζουν μέχρι ν' αποβιώσουν. Εγώ, πάντως, δεν εύχομαι αυτό το σενάριο σε κανέναν ούτε και λέω, όμως, να φύγουν όλοι οι νέοι και να μη μείνει κανείς. Λέω μόνο για την εμπειρία, ας πάει. Αν δει ότι μετά από ένα έτος που θα μένει και θα δουλεύει στο εξωτερικό, θα πάθει κατάθλιψη και θα χρεωκοπήσει, εντάξει, τότε ας επιστρέψει. Αν δεν δοκιμάσει και δεν συγκρίνει, δεν θα μάθει ποτέ.
@Penthesileia, well, τουλάχιστον η "εκμετάλλευση" αμοίβεται τακτικά (και όχι να κάνουν ένα τρίμηνο να σε πληρώσουν, ξέρω 'γω) και υπάρχει σεβασμός του εργατικού δικαίου (παίρνεις πάντα το διάλειμμα και τα ρεπό που δικαιούσαι, ενώ το να σε γυρίσουν από βραδινή σε πρωινή βάρδια χωρίς να μεσολαβήσει τουλάχιστον δεκάωρο είναι ανήκουστο). Ναι, υπάρχουν πόλεις, όπου τα call center/customer support είναι φθηνότερα από outsourcing πολυεθνικών, αλλά δεν πρόκειται και για Ινδία κιόλας. Σίγουρα δεν θα κάνεις μεγάλη περιουσία, αλλά να λέμε και την αλήθεια, εξαρτάται και από το αν σκοπεύεις να χτίσεις την τύχη σου στο "όπου γη και πατρίς" ή αν θ' αναπολείς τις ημέρες που είχες ευτυχισμένα ανέμελα παιδικά και φοιτητικά χρόνια στην παλιά σου γειτονιά. Το 80% των μεταναστών γυρίζουν γιατί τους πιάνει η μίρλα για το κλίμα και το φαγητό (λες και δεν ήξεραν γεωγραφία και σοκάρονται που δεν έχει κλίμα Εκουαδόρ στη Νορβηγία), ενώ είναι έντονος και ο ψυχολογικός παράγοντας: το εξοχικό των γονιών/παππούδων τους κοντά στη θάλασσα το βλέπουν σαν δυνάμει βάση (αντί για asset), και τους τρώει και η νοσταλγία για τους φίλους, οι οποίοι κιόλας μια χαρά μπορεί να τη βγάζουν στην Ελλάδα πίνοντας καφέ στην πλατεία όλη μέρα και μην κάνοντας κάτι σοβαρό από δουλειά, γιατί τρώνε από τα έτοιμα. Εγώ ξέρω ότι όποιος θέλει να χτίσει την τύχη του, θα τη χτίσει, ακόμα κι αν στην αρχή χρειαστεί υπομονή. Έχω δει άτομα να ξεκινούν entry level σε call center και σε δύο χρόνια γίνονται team leads ή πηγαίνουν σε άλλο τμήμα με νέα skills, έχοντας πάρει επιμόρφωση. Αλλά και χρόνια στο entry level να μείνουν, τουλάχιστον έχουν νορμάλ ωράριο, καλές συνθήκες σε δουλειά που δεν τους απομυζεί από ενέργεια και υπολογισμένη συγκοινωνία που θα τους πάει από και προς το σπίτι τους στην ώρα που θέλουν. Ελεύθερος χρόνος μένει για ν' απολαύσουν έξοδο σε καθαρή πόλη (και όχι να ζέχνουν ορθάνοιχτοι οι παραγεμισμένοι κάδοι επειδή οι υπεύθυνοι για την καθαριότητα πάλι θυμήθηκαν να κάνουν απεργία) ή να καταπιαστούν με χόμπι ή να πάνε για ποδηλασία (αν ήδη δεν χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μέσο μεταφοράς). Αν ο/η εξομολογούμενος/-η δεν θέλει με τίποτα να πάει, ας κάτσει εκεί που είναι, να βρει δουλειά (και αν) με κομπλεξικό "αφεντικό," να μένει απλήρωτες υπερωρίες (ε, του Αγίου Τέτοιου θα πάρει τις δεδουλευμένες υπερωρίες σε ρεπό, ναι, ναι), να κάνει τάματα για να πληρωθεί εγκαίρως όσο παράλληλα θα μένει με γονείς που θα τον/την ταΐζουν μέχρι ν' αποβιώσουν. Εγώ, πάντως, δεν εύχομαι αυτό το σενάριο σε κανέναν ούτε και λέω, όμως, να φύγουν όλοι οι νέοι και να μη μείνει κανείς. Λέω μόνο για την εμπειρία, ας πάει. Αν δει ότι μετά από ένα έτος που θα μένει και θα δουλεύει στο εξωτερικό, θα πάθει κατάθλιψη και θα χρεωκοπήσει, εντάξει, τότε ας επιστρέψει. Αν δεν δοκιμάσει και δεν συγκρίνει, δεν θα μάθει ποτέ.