Κοίτα, κάτι που σ' εσένα απ' έξω σου φαίνεται τόσο δα μικρό κι ασήμαντο από τη μεριά του παιδιού, όμως για τη μάνα, που είναι όλη την ώρα με το παιδί (και το παιδί δοκιμάζει τα όρια των γονέων του, κακά τα ψέματα) συν χίλιες άλλες δουλειές που έχει να προλάβει, συν την ανεπάρκεια χρόνου για τον εαυτό της και τυχόν αγαπημένες της ασχολίες, κάπου της τσίτωσαν τα νεύρα τόσο που της βγήκε τελικά στο να στράψει του μικρού μία, γιατί δεν είχε χρόνο για τα πείσματά της εκείνη την ώρα. Δεν σου λέω ότι τη δικαιολογώ ή ότι καλά έκανε, αλίμονο. Και, να σου πω και την αλήθεια, νομίζω ότι υπερεκτιμούμε τα παιδικά τραύματα. Με ένα χαστούκι στα τρία της το κορίτσι δεν θα εξελιχθεί σε προβληματικό ενήλικα, εκτός αν έχει κληρονομικότητα σε ψυχικές ασθένειες ή μεγαλώνει σ' ένα μόνιμα κακοποιητικό περιβάλλον, κάτι για το οποίο δεν έχουμε στοιχεία για να υποθέσουμε. Η φάπα δεν είναι λύση μεν, αλλά από φάπες δεν πήγε κανείς. Όποιος σου πει "αχ, είμαι έτσι επειδή μου τις έβρεχε ο γέρος μου όταν ήμουν μικρός," όχι μπαγάσα μου, είσαι έτσι γιατί επέλεξες να είσαι έτσι, αλλά δεν θες να πάρεις καμία ευθύνη.