Ο γονέας φέρει μεγάλη ευθύνη για το πως θα "εξελιχθεί" το παιδί του μεθαύριο, για το ποια ταυτότητα θα υιοθετήσει. Υπάρχει η προδιάθεση που έχει το κάθε άτομο από τότε που γεννιέται στην οποία παίζουν ρόλο η κληρονομικότητα, το περιβάλλον που αναπτύσσεται το έμβρυο κ.α., μετά μεγάλο ρόλο παίζει το πως θα σε μεγαλώσουν οι δικοί σου, τι ερεθίσματα θα σου δώσουν και ύστερα η επιλογή του πως θα επιλέξεις εσύ ο ίδιος να είσαι, η οποία έρχεται στην ενηλικίωση και ΑΝ.
Οπότε ναι, θεωρώ ότι έχει λίιιιγη ευθύνη ο γονέας, κάποιο ρόλο παίζει κι αυτός τέλος πάντων, δεν φυτρώνουμε και λέμε Α εγω επιλέγω να γίνω μπλε λουλούδι.
Και αξίζει να κάνω το σχόλιο επειδή κάποιοι , όπως εσείς, θα πουν "σιγά, ένα χαστουκάκι ήταν, δεν είναι δα τόσο τραύμα". Όχι, όχι, όχι. Πλέον γνωρίζουμε ότι στη παιδική ηλικία "χαράζεις" σαν γονέας όλα αυτά που θες να δώσεις στο παιδί σου, το παιδί από πολύ μικρή ηλικία δέχεται ερεθίσματα τα οποία εσωτερικέυει και τα ερμηνέυει με δικό του τρόπο. Όλα τα βιώματα στην παιδική ηλικία (ναι ακόμη και στην ηλικία των 3 ετών), υπάρχουν αργότερα στο υποσυνείδητο και τρέχεις σε ψυχαναλυτές μεθαύριο για να βρεις γιατί είσαι έτσι και γιατί αλλιώς. Οπότε ναι, σε καμία περίπτωση να μην δικαιολούμε τα χαστούκια και γενικότερα αυτήν την αντιμετώπιση σαν λύση, γιατί αν το δικαιολογήσεις μια φορά, θα γίνει και δεύτερη και τρίτη και τότε ναι, θα μείνει και θα παραμείνει στο παιδί, όχι σαν ζωντανή ανάμνηση, αλλά με άλλους τρόπους.