Διακρίνω κάτι προβληματικό στη στάση σου: όσο εκείνος για σένα παραμένει "προσβάσιμος," δηλαδή διαθέσιμος για σένα και ξεκάθαρα εκφραστικός ως προς τις προθέσεις του και τα συναισθήματά του, εσύ αμέσως θέλεις να στρέψεις την προσοχή σου αλλού, οπουδήποτε αλλού εκτός της σχέσης, την οποία θες να διαλύσεις. Όταν, όμως, σε πιάνει η κτητικότητα κι η σκέψη ότι μια χαρά μπορεί να βρει καινούρια σχέση, ξαφνικά τον θες δικό σου. Αυτό συμβαίνει. Το πρόβλημα σ' αυτή τη σχέση ήσουν εσύ, με θέματα δέσμευσης τύπου avoidant attachment ή επειδή έχεις ανάγκη ν' αποκτήσεις το ίματζ της single (για λόγους που μόνο εσύ γνωρίζεις κατά βάθος). Εγώ ξέρω ότι άτομα με υγιή ψυχισμό και συναισθηματική ωριμότητα μένουν σε υγιείς σχέσεις που τους καλύπτουν, παράλληλα μια χαρά προλαβαίνοντας και σπουδές και καριέρα και όλα, αντί να ψάχνουν δικαιολογία να φύγουν. Όσο γι' αυτό που λες, το ότι "θα ανήκετε ο ένας στον άλλον, όσος καιρός κι αν περάσει..." Ρε θα σε πάρω με τις πέτρες, ρε! Αυτά τα λέτε στον εαυτό σας μερικές για να βαυκαλίζεστε σε περίπτωση που εκείνοι που αφήσατε πίσω προχωρήσουν σε μια μακροχρόνια, όμορφη σχέση και παντρευτούν μια άξια γυναίκα, όσο εσείς θα γυρνάτε από εδώ κι από εκεί, πρώτα μπλέκοντας με κάτι άκυρους και μετά διερωτώμενες γιατί μένετε μόνες σας. Τι να πω, αν αυτή η σκέψη σε κάνει να νιώσεις καλύτερα στο μέλλον που θα... μείνεις με το πτυχίο στο χέρι (γιατί σπουδές είναι και τελειώνουν), θα σου πούμε "ναι, έτσι είναι," κι ας μην είναι. Για κάτσε καλά και σκέψου το μέλλον σου λίγο. Καλές οι σπουδές κι οι νέες εμπειρίες, αλλά ίσως μια σταθερή σχέση με τον συγκεκριμένο, τουλάχιστον για τώρα, θα σε βοηθήσει ν' ανθίσεις και σ' άλλους τομείς της ζωής σου. Ωστόσο, αν εκείνος εντός σχέσης απαιτεί υπέρμετρη προσοχή ή γενικά με τη στάση του εμμέσως σε αποκόπτει από τα δικά σου ενδιαφέροντα και τη δυνατότητα να χτίσεις τη ζωή σου, τότε το πρόβλημα είναι σ' εκείνον, οπότε θα έπρεπε να τρέξεις μακριά σε μια τέτοια περίπτωση.