Ποτέ δεν είναι "κατάλληλη" η ηλικία, αν δεν νιώθεις άνετα στο πετσί σου. Όταν ήμουν 16-17 υπέφερα, γιατί ευχόμουν να δείχνω "πιο γυναίκα" και να μοιάζω σε γυναίκες σταρ που ήταν πολύ μεγαλύτερές μου (συγκεκριμένα, στη Νικόλ Κίντμαν). Ένιωθα "λίγη" γιατί δεν είχα τη γοητεία και τον αέρα μιας άνετης γυναίκας και αντ' αυτού ήμουν συχνά αμήχανη, συνεσταλμένη έφηβη κοπελίτσα και μόνιμα ανικανοποίητη με την εμφάνισή μου. Οι συνομήλικές μου έδειχναν λες και ήδη ήξεραν να φτιάχνουν τα μαλλιά τους, το μακιγιάζ τους, να ντύνονται και να περπατούν όμορφα, ενώ εγώ ένιωθα μια αδέξια αγγούρω με μια θάλασσα σγουρών μαλλιών που δεν ήξερα πώς να τιθασεύσω. Τα αγόρια ούτε που με κοιτούσαν, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον (ξέρεις, ένας-δυο που μου άρεζαν δεν τους άρεζα, οπότε καταστροφή, νόμιζα ότι δεν πρόκειται σε κανέναν ν' αρέσω). Κάπου 4 χρόνια αργότερα έτυχε να δω ένα οικογενειακό μας βίντεο όπου ήμουν κι εγώ στο πλάνο και σκέφτηκα "μα καλά, μια χαρά ήμουν, γιατί μου έβρισκα τόσα ελαττώματα τότε και στεναχωριόμουν για βλακείες;" Πιστεύω ότι θα φτάσεις κι εσύ σε μια φάση 5-6 χρόνια αργότερα που θ' αναπολείς αυτή τη χρονιά και θα λες στον εαυτό σου ότι μια χαρά όλα τα είχες μπροστά σου, τίποτα δεν σου έλειπε, αλλά καθόσουν κι αγωνιούσες για μικροπράγματα. Δεν χρωστάς απολογία σε κανέναν για την ηλικία σου, για τα όσα έκανες ή δεν έκανες, ούτε και περιμένει κανείς να φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο "αρμόζοντα" στην Χ ή Ψ ηλικία. Μετά το μάθημα, είτε βγεις στην παιδική χαρά για να κάνεις τσουλήθρα και να ξεκαρδιστείς στο γέλιο είτε καθίσεις για να πλέξεις κάτι, κάνε το, αρκεί να σε εκφράζει. Αν κοιτάς τριγύρω σου με απολογητικό βλέμμα, λες και περιμένεις ότι οι άλλοι θα χρησιμοποιούν την ηλικία σου σαν σημείο αναφοράς, το έχασες το παιχνίδι. Οι κακοπροαίρετοι θα σε κατακρίνουν έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν απ' τα 23 σου θα είχες ντοκτορά στην Κβαντική Φυσική. Γι' αυτό να βάζεις προτεραιότητα εσένα και τις καλές σχέσεις με καλοπροαίρετους ανθρώπους.
Ποτέ δεν είναι "κατάλληλη" η ηλικία, αν δεν νιώθεις άνετα στο πετσί σου. Όταν ήμουν 16-17 υπέφερα, γιατί ευχόμουν να δείχνω "πιο γυναίκα" και να μοιάζω σε γυναίκες σταρ που ήταν πολύ μεγαλύτερές μου (συγκεκριμένα, στη Νικόλ Κίντμαν). Ένιωθα "λίγη" γιατί δεν είχα τη γοητεία και τον αέρα μιας άνετης γυναίκας και αντ' αυτού ήμουν συχνά αμήχανη, συνεσταλμένη έφηβη κοπελίτσα και μόνιμα ανικανοποίητη με την εμφάνισή μου. Οι συνομήλικές μου έδειχναν λες και ήδη ήξεραν να φτιάχνουν τα μαλλιά τους, το μακιγιάζ τους, να ντύνονται και να περπατούν όμορφα, ενώ εγώ ένιωθα μια αδέξια αγγούρω με μια θάλασσα σγουρών μαλλιών που δεν ήξερα πώς να τιθασεύσω. Τα αγόρια ούτε που με κοιτούσαν, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον (ξέρεις, ένας-δυο που μου άρεζαν δεν τους άρεζα, οπότε καταστροφή, νόμιζα ότι δεν πρόκειται σε κανέναν ν' αρέσω). Κάπου 4 χρόνια αργότερα έτυχε να δω ένα οικογενειακό μας βίντεο όπου ήμουν κι εγώ στο πλάνο και σκέφτηκα "μα καλά, μια χαρά ήμουν, γιατί μου έβρισκα τόσα ελαττώματα τότε και στεναχωριόμουν για βλακείες;" Πιστεύω ότι θα φτάσεις κι εσύ σε μια φάση 5-6 χρόνια αργότερα που θ' αναπολείς αυτή τη χρονιά και θα λες στον εαυτό σου ότι μια χαρά όλα τα είχες μπροστά σου, τίποτα δεν σου έλειπε, αλλά καθόσουν κι αγωνιούσες για μικροπράγματα. Δεν χρωστάς απολογία σε κανέναν για την ηλικία σου, για τα όσα έκανες ή δεν έκανες, ούτε και περιμένει κανείς να φέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο "αρμόζοντα" στην Χ ή Ψ ηλικία. Μετά το μάθημα, είτε βγεις στην παιδική χαρά για να κάνεις τσουλήθρα και να ξεκαρδιστείς στο γέλιο είτε καθίσεις για να πλέξεις κάτι, κάνε το, αρκεί να σε εκφράζει. Αν κοιτάς τριγύρω σου με απολογητικό βλέμμα, λες και περιμένεις ότι οι άλλοι θα χρησιμοποιούν την ηλικία σου σαν σημείο αναφοράς, το έχασες το παιχνίδι. Οι κακοπροαίρετοι θα σε κατακρίνουν έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν απ' τα 23 σου θα είχες ντοκτορά στην Κβαντική Φυσική. Γι' αυτό να βάζεις προτεραιότητα εσένα και τις καλές σχέσεις με καλοπροαίρετους ανθρώπους.