Ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Πάει ένας χρόνος, κάτι που δεν το λες μεγάλο διάστημα όταν ο εγκέφαλός σου έχει "καλωδιωθεί" με συγκεκριμένο τρόπο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεμάθεις το μυαλό σου από την καθημερινή εικόνα που είχες μπρος στα μάτια σου και περιλάμβανε η εικόνα την κοπέλα εκείνη. Φερόσουν εντός σχέσης με άλλον τρόπο απ' αυτόν που, ας πούμε, φέρεσαι στα πρώτα σου ραντεβού, σκεφτόσουν με άλλον τρόπο τα πράγματα από τον τρόπο που σκέφτεσαι όταν είσαι αδέσμευτος και, εν τέλει, στη σχέση σου άφησες να διαφανούν τα δυνατά κι αδύναμά σου σημεία πιο έντονα απ' ότι στη συνήθη καθημερινή σου ζωή. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, που νιώθεις σα να έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου στην πρώην σου σχέση, γιατί εντός της ήσουν ως ένα βαθμό διαφορετικός άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου παράξενο που νιώθεις ότι ακόμα σου λείπει, γιατί σου λείπει εν μέρει και ο άνθρωπος που ήσουν όσο βρισκόσουν δίπλα της. Για να πω, όμως, και τα πράγματα από την ανάποδη: στα γραφόμενά σου αναφέρεις ποια από τα προτερήματά της λείπουν σ' εσένα. Σα να εννοείς ότι αν εκείνη αποφασίσει να γυρίσει, θα κερδίσεις εσύ πολλά, συν και μια επανόρθωση της εικόνας σου στα μάτια της. Κι ωστόσο, εκείνη τι θα είχε να κερδίσει αν γυρνούσε σ' εσένα, τι θα είχες να της προσφέρεις; Δεν λέω ότι είσαι ανάξιος ή ότι πρέπει να συνεχίσεις το αυτομαστίγωμα, αλίμονο, αλλά σε προκαλώ να το δεις από μια πιο αποστασιοποιημένη οπτική. Για παράδειγμα, κι εμένα μου λείπει να έχω ένα Golden Retriever σπίτι μου, αλλά τι συνθήκες έχω να του δώσω, αν μένω σε γκαρσονιέρα και δεν έχω χρόνο ούτε διάθεση να κατεβαίνω ούτε ως το περίπτερο ακριβώς δίπλα απ' την πολυκατοικία, πόσω μάλλον να βγάζω το σκύλο τακτικές βόλτες; Ο σκύλος μου θα έπληττε και θα ψοφούσε απ' την πρώτη βδομάδα δίπλα μου. Πρέπει να γνωρίζουμε τι είμαστε ικανοί και διατεθειμένοι να προσφέρουμε στον εκάστοτε άνθρωπο που θέλουμε να έχουμε δίπλα στη ζωή μας. Κι αυτό οφείλουμε να το αξιολογούμε όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, ακόμα κι αν μας φαίνεται σε μια δεδομένη στιγμή ότι θα κάναμε τ' αδύνατα δυνατά για χάρη του. Δεν είναι έτσι, εξομολογούμενε. Σίγουρα ακόμα και τα πιο ταιριαστά ζευγάρια χρειάζονται κατά καιρούς αμοιβαίες υποχωρήσεις ή υπερβάσεις, αλλά όταν ξεκινάς (ή επανεκκινείς) μια σχέση με το σκεπτικό ότι θα κάνεις το παν αρκεί μόνο ν' αποδείξεις τον εαυτό σου στον άλλον και να τον έχεις τρόπαιο δίπλα σου, αυτό δεν λειτουργεί. Ζήτημα χρόνου να νιώσεις ότι δεν μπορείς ν' ανταπεξέρθεις ή να θελήσεις να χαλαρώσεις στην τελική. Και αν η άλλη είναι μόνη και δεν σ' αναζήτησε, τότε δεν νομίζω να θέλει να είναι μαζί σου, ακόμα κι αν ψάχνεται για σχέση. Όσο για το γεγονός ότι καμία σχέση που ξεκίνησες δεν είχε εξέλιξη, περίμενε. Είναι αρκετά νωρίς ακόμα, για τους λόγους που σου εξέθεσα στην αρχή. Ακόμα και την 100% κατάλληλη για σένα και κουκλάρα μασέρ να γνώριζες τώρα, δεν θα είχατε επιτυχή εξέλιξη, γιατί το μυαλό σου είναι αλλού προς το παρόν, θέλει μια επαναφορά συστήματος. Η οποία επαναφορά δεν γίνεται με μερικά κλικ, όμως, αλλά σταδιακά, με συνειδητή προσπάθεια και με τη βοήθεια του χρόνου.
Ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Πάει ένας χρόνος, κάτι που δεν το λες μεγάλο διάστημα όταν ο εγκέφαλός σου έχει "καλωδιωθεί" με συγκεκριμένο τρόπο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεμάθεις το μυαλό σου από την καθημερινή εικόνα που είχες μπρος στα μάτια σου και περιλάμβανε η εικόνα την κοπέλα εκείνη. Φερόσουν εντός σχέσης με άλλον τρόπο απ' αυτόν που, ας πούμε, φέρεσαι στα πρώτα σου ραντεβού, σκεφτόσουν με άλλον τρόπο τα πράγματα από τον τρόπο που σκέφτεσαι όταν είσαι αδέσμευτος και, εν τέλει, στη σχέση σου άφησες να διαφανούν τα δυνατά κι αδύναμά σου σημεία πιο έντονα απ' ότι στη συνήθη καθημερινή σου ζωή. Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, που νιώθεις σα να έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου στην πρώην σου σχέση, γιατί εντός της ήσουν ως ένα βαθμό διαφορετικός άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου παράξενο που νιώθεις ότι ακόμα σου λείπει, γιατί σου λείπει εν μέρει και ο άνθρωπος που ήσουν όσο βρισκόσουν δίπλα της. Για να πω, όμως, και τα πράγματα από την ανάποδη: στα γραφόμενά σου αναφέρεις ποια από τα προτερήματά της λείπουν σ' εσένα. Σα να εννοείς ότι αν εκείνη αποφασίσει να γυρίσει, θα κερδίσεις εσύ πολλά, συν και μια επανόρθωση της εικόνας σου στα μάτια της. Κι ωστόσο, εκείνη τι θα είχε να κερδίσει αν γυρνούσε σ' εσένα, τι θα είχες να της προσφέρεις; Δεν λέω ότι είσαι ανάξιος ή ότι πρέπει να συνεχίσεις το αυτομαστίγωμα, αλίμονο, αλλά σε προκαλώ να το δεις από μια πιο αποστασιοποιημένη οπτική. Για παράδειγμα, κι εμένα μου λείπει να έχω ένα Golden Retriever σπίτι μου, αλλά τι συνθήκες έχω να του δώσω, αν μένω σε γκαρσονιέρα και δεν έχω χρόνο ούτε διάθεση να κατεβαίνω ούτε ως το περίπτερο ακριβώς δίπλα απ' την πολυκατοικία, πόσω μάλλον να βγάζω το σκύλο τακτικές βόλτες; Ο σκύλος μου θα έπληττε και θα ψοφούσε απ' την πρώτη βδομάδα δίπλα μου. Πρέπει να γνωρίζουμε τι είμαστε ικανοί και διατεθειμένοι να προσφέρουμε στον εκάστοτε άνθρωπο που θέλουμε να έχουμε δίπλα στη ζωή μας. Κι αυτό οφείλουμε να το αξιολογούμε όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, ακόμα κι αν μας φαίνεται σε μια δεδομένη στιγμή ότι θα κάναμε τ' αδύνατα δυνατά για χάρη του. Δεν είναι έτσι, εξομολογούμενε. Σίγουρα ακόμα και τα πιο ταιριαστά ζευγάρια χρειάζονται κατά καιρούς αμοιβαίες υποχωρήσεις ή υπερβάσεις, αλλά όταν ξεκινάς (ή επανεκκινείς) μια σχέση με το σκεπτικό ότι θα κάνεις το παν αρκεί μόνο ν' αποδείξεις τον εαυτό σου στον άλλον και να τον έχεις τρόπαιο δίπλα σου, αυτό δεν λειτουργεί. Ζήτημα χρόνου να νιώσεις ότι δεν μπορείς ν' ανταπεξέρθεις ή να θελήσεις να χαλαρώσεις στην τελική. Και αν η άλλη είναι μόνη και δεν σ' αναζήτησε, τότε δεν νομίζω να θέλει να είναι μαζί σου, ακόμα κι αν ψάχνεται για σχέση. Όσο για το γεγονός ότι καμία σχέση που ξεκίνησες δεν είχε εξέλιξη, περίμενε. Είναι αρκετά νωρίς ακόμα, για τους λόγους που σου εξέθεσα στην αρχή. Ακόμα και την 100% κατάλληλη για σένα και κουκλάρα μασέρ να γνώριζες τώρα, δεν θα είχατε επιτυχή εξέλιξη, γιατί το μυαλό σου είναι αλλού προς το παρόν, θέλει μια επαναφορά συστήματος. Η οποία επαναφορά δεν γίνεται με μερικά κλικ, όμως, αλλά σταδιακά, με συνειδητή προσπάθεια και με τη βοήθεια του χρόνου.