Καθόλου απρόβλεπτο ότι σε καταλαβαίνω, καθώς και για μένα ακόμα και ο ανεκπλήρωτος έρωτας αποτελεί κινητήριο δύναμη. Να δεις πώς το έλεγε ο Καμύ; Πρέπει να έχει νιώσει κανείς ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που μας κυριεύουν όλους.
Καλύτερα, λοιπόν, να είσαι τρόπον τινά ερωτευμένος(και με κάποιο πρόσωπο και με κάποια τέχνη πχ. μιας και το ανέφερες), παρά απελπισμένος. Και κάπου εδώ ολοκληρώθηκε το σοβαρό σκέλος του σχολίου μου και ήρθε η ώρα να βροντοφωνάξω: ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΤΗ ΡΩΤΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ; Γιατί όταν άκουσες ότι ψέλλισε κάτι, δεν της μίλησες; Έστω, γιατί δεν την ακολούθησες στο κυλικείο, να της κεράσεις αυτό που πήρε(για να πιάσει και το vibe) και να της πιάσεις την κουβέντα;
Ξέρεις τη γνώμη μου. Τα κάνεις όλα πολύ δυσκολότερα απ`ότι είναι στην πραγματικότητα και στην τελική ποιο θα ήταν το worst case scenario; Να σου πει να την αφήσεις ήσυχη γιατί θέλει να επικεντρωθεί στην παράσταση; Οκ, έχασε η Βενετιά βελόνι. Τώρα δεν έμαθες ούτε αυτή τη φορά όμως. Την επόμενη, ίσως;