Κατά τη δική μου γνώμη, ο έρωτας που αναφέρεις (δηλ. σε σημείο που φαντασιώνεσαι κάποιον, ακόμα κι αν την ίδια στιγμή έχεις σχέση με άλλον) δεν είναι υγιές συναίσθημα. Όταν κάποιος για σένα γίνεται "γυναίκα/άνδρας των ονείρων σου," δεν είναι για καλό τελικά, επειδή από κάποια στοιχεία που βλέπεις στην εμφάνιση ή στη συμπεριφορά, με τη φαντασία σου συνθέτεις μια πλήρη προσωπικότητα που υποθέτεις ότι έχει αυτός ο άνθρωπος. Εκεί που χαλούν οι περισσότεροι έρωτες είναι όταν αυτό που έχει φαντασιωθεί η οξυτοκίνη τελικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και στην τελική, επειδή κάθε θετικό χαρακτηριστικό έχει και την ανάποδη πλευρά του και κανείς δεν είναι τέλειος, αργά ή γρήγορα μετά τον μεγάλο έρωτα έρχεται η μεγάλη απογοήτευση. Γι' αυτό δεν πιστεύω σε μεγάλους έρωτες ούτε στο νόημα του να έχει κανείς απωθημένο ανθρώπους που κάποτε εξιδανίκευε. Η κοπέλα που είδες και σου άρεσε, μπορεί όντως να πρόκειται για εκλεπτυσμένη φύση, όμως δεν ξέρεις πώς θα ήταν μαζί της η καθημερινή ζωή. Για μένα, το ιδανικό θα ήταν ο έρωτας να έρθει όταν έχεις περάσει από κάποια δύσκολα στάδια με το σύντροφό σου, και εκείνος να έδειξε πόσο δυνατός ή γενναιόδωρος είναι και να σε εξέπληξε τόσο πολύ που πλέον σταματάς να πιστεύεις ότι θα είχες ποτέ μάτια για άλλον...