Εάν ο χαρακτήρας του έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο που το μυαλό του και η συμπεριφορά του φτάνει ως εκεί , έτσι έχει το πράγμα. Μην το συνδέεις με το 'με αγαπα-δεν με αγαπά'. Αναγνώρισε απλά πως σε ξενερώνει αυτή η συμπεριφορά , δεν την βρίσκεις ελκυστική,αγαπητική , ικανοποιητική για τις ανάγκες σου ,ιδέες σου ,αξίες σου. Ναι τον αγαπάς οκ. Η συμβατότητα δύο ανθρώπων είναι άλλο όμως. Έχει να κάνει με το αν μπορείτε να είστε ο αληθινός εαυτός σας και αυτό να τυχαίνει αυθόρμητα να καλύπτει τις ανάγκες του ενός κ του άλλου. Ό,τι κάνει αυτός είναι πληροφορίες που συλλέγεις για εκείνον, για το ποιόν του. Μην το στρέφεις προς εσένα,σκέφτεσαι ότι δεν σε αγαπά και σε στεναχωρείς, γιατί βουλιάζεις στο συναίσθημα και δεν βλέπεις και καθαρά έτσι με λογική . Δεν σε βοηθάει κάπου. Έχεις ανάγκες: να νιώθεις ότι αγαπιέσαι, ότι σε σέβονται κ σε νοιάζονται. Πήρες ένα δείγμα λοιπόν ότι αυτός δεν μπορεί να καλύψει αυτή την ανάγκη. Από κει και πέρα κάνε ό,τι θες με αυτή την πληροφορία. Γενικότερα να πω πως ένας άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του μένει εκεί που μπορεί να καλύψει τις περισσότερες ψυχικές του ανάγκες. Αν για την αγάπη θυσιάζουμε την ψυχική μας υγεία τότε δεν είναι ακριβώς αγάπη αλλά μία προσκόλληση.