Πολύ σωστά τα σκέφτηκες όλα και μπράβο σου που έκανες πέτρα την καρδιά σου και πήρες την απόφαση να χωρίσεις. Φαντάζομαι πόσο δύσκολο ήταν, αλλά με παρακάλια ή τελεσίγραφα δεν θα προχωρούσε μπροστά η σχέση σας. Είναι ωραία η φάση αυτή στην αρχή, όταν στα ρεπό σας μένετε ο ένας στο σπίτι του άλλου, όμως στα τρία χρόνια σχέσης σίγουρα καταντάει ταλαιπωρία. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα σύνολο παραγόντων που τον κρατούσαν από το να σου προτείνει να μείνετε μαζί. Κατ' αρχάς, στα 37 του, αν πριν δεν είχε συζήσει ποτέ, τότε ίσως τον τρόμαζε η προοπτική ότι θα υπάρχει κάποια δεύτερη παρουσία στο σπίτι του, για την οποία παρουσία κιόλας θα φέρει κάποια ευθύνη: από την προσοχή του που θα έπρεπε να σου δίνει έως και να δείχνει αμοιβαία υπευθυνότητα. Κατά δεύτερον, ίσως να μην σ' έβλεπε ως τη Μία και Μοναδική, και εδώ δεν παίζει ρόλο ούτε η ανεργία σου ούτε ο τσακωμός που είχατε (και ο οποίος δεν φάνηκε να είναι καταλυτικός). Γύρω μας βλέπουμε να προτείνουν συμβίωση και γάμο μια χαρά και σε άνεργες, και σε bimbo, και σε "τρελές κι ανισόρροπες" και σε ό,τι άλλο εκεί έξω μπορείς να φανταστείς, αρκεί ο άνδρας να βλέπει ένα νόημα του να έχει μια συγκεκριμένη γυναίκα στο πλευρό του. Οι τσακωμοί δεν είναι καταλυτικοί, εκτός κι αν εκστομίστηκαν βαριές κουβέντες που δεν παίρνονται πίσω. Ακόμα και στις καλύτερες σχέσεις μαλώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους γιατί είναι ένας υγιής τρόπος να θέτουν τα όριά τους. Αν κάποιος σου θέτει τον όρο να μην μαλώνεις μαζί του για να δει "ότι είστε καλά μεταξύ σας," είναι δικαιολογία για να μην προχωρήσει ποτέ μπροστά και τότε καλύτερα ας πάρει σπίτι ένα υπάκουο κουτάβι αντί για γυναίκα. Βλέπεις ότι αυτός, όταν ήρθε η ώρα να φέρει ευθύνη για μια απόφαση, έκανε νερά. Ώσπου να νόμιζε ότι είναι έτοιμος για συμβίωση, θα έφτανε η κρίση μέσης ηλικίας στα 40 του, θα κυνηγούσε νέες περιπέτειες και θα σ' άφηνε εσένα στα 33 σου και μετά από 6 χρόνια πήγαινε-έλα να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Άσε που παράλληλα θα έχανες χρόνο και ευκαιρίες. Ας πούμε, αν τύχαινε να γνωρίσεις κάποιον που θα ήταν έτοιμος για κάτι σοβαρότερο, θα ήταν μάταιο γιατί ναι μεν θα ήσουν δεσμευμένη και δεν θα ήταν τίμιο να κάνεις κάτι, αλλά ουσιαστικά θα ήσουν σε σχέση μετέωρη χωρίς εγγύηση ότι θα πάει κάπου, οπότε μηδέν στο πηλίκο. Καλύτερα μόνη, λοιπόν, και με πολλές ευκαιρίες ακόμα μπροστά σου, παρά σε μια τέτοια σχέση που σ' αφήνει ξεκρέμαστη.
Πολύ σωστά τα σκέφτηκες όλα και μπράβο σου που έκανες πέτρα την καρδιά σου και πήρες την απόφαση να χωρίσεις. Φαντάζομαι πόσο δύσκολο ήταν, αλλά με παρακάλια ή τελεσίγραφα δεν θα προχωρούσε μπροστά η σχέση σας. Είναι ωραία η φάση αυτή στην αρχή, όταν στα ρεπό σας μένετε ο ένας στο σπίτι του άλλου, όμως στα τρία χρόνια σχέσης σίγουρα καταντάει ταλαιπωρία. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα σύνολο παραγόντων που τον κρατούσαν από το να σου προτείνει να μείνετε μαζί. Κατ' αρχάς, στα 37 του, αν πριν δεν είχε συζήσει ποτέ, τότε ίσως τον τρόμαζε η προοπτική ότι θα υπάρχει κάποια δεύτερη παρουσία στο σπίτι του, για την οποία παρουσία κιόλας θα φέρει κάποια ευθύνη: από την προσοχή του που θα έπρεπε να σου δίνει έως και να δείχνει αμοιβαία υπευθυνότητα. Κατά δεύτερον, ίσως να μην σ' έβλεπε ως τη Μία και Μοναδική, και εδώ δεν παίζει ρόλο ούτε η ανεργία σου ούτε ο τσακωμός που είχατε (και ο οποίος δεν φάνηκε να είναι καταλυτικός). Γύρω μας βλέπουμε να προτείνουν συμβίωση και γάμο μια χαρά και σε άνεργες, και σε bimbo, και σε "τρελές κι ανισόρροπες" και σε ό,τι άλλο εκεί έξω μπορείς να φανταστείς, αρκεί ο άνδρας να βλέπει ένα νόημα του να έχει μια συγκεκριμένη γυναίκα στο πλευρό του. Οι τσακωμοί δεν είναι καταλυτικοί, εκτός κι αν εκστομίστηκαν βαριές κουβέντες που δεν παίρνονται πίσω. Ακόμα και στις καλύτερες σχέσεις μαλώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους γιατί είναι ένας υγιής τρόπος να θέτουν τα όριά τους. Αν κάποιος σου θέτει τον όρο να μην μαλώνεις μαζί του για να δει "ότι είστε καλά μεταξύ σας," είναι δικαιολογία για να μην προχωρήσει ποτέ μπροστά και τότε καλύτερα ας πάρει σπίτι ένα υπάκουο κουτάβι αντί για γυναίκα. Βλέπεις ότι αυτός, όταν ήρθε η ώρα να φέρει ευθύνη για μια απόφαση, έκανε νερά. Ώσπου να νόμιζε ότι είναι έτοιμος για συμβίωση, θα έφτανε η κρίση μέσης ηλικίας στα 40 του, θα κυνηγούσε νέες περιπέτειες και θα σ' άφηνε εσένα στα 33 σου και μετά από 6 χρόνια πήγαινε-έλα να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Άσε που παράλληλα θα έχανες χρόνο και ευκαιρίες. Ας πούμε, αν τύχαινε να γνωρίσεις κάποιον που θα ήταν έτοιμος για κάτι σοβαρότερο, θα ήταν μάταιο γιατί ναι μεν θα ήσουν δεσμευμένη και δεν θα ήταν τίμιο να κάνεις κάτι, αλλά ουσιαστικά θα ήσουν σε σχέση μετέωρη χωρίς εγγύηση ότι θα πάει κάπου, οπότε μηδέν στο πηλίκο. Καλύτερα μόνη, λοιπόν, και με πολλές ευκαιρίες ακόμα μπροστά σου, παρά σε μια τέτοια σχέση που σ' αφήνει ξεκρέμαστη.