Για μένα τα ψέματα σε τέτοιες καταστάσεις-δυστυχώς- αποτελούν μονόδρομο, καθώς και να το συζητούσες μαζί τους η κατάληξη θα ήταν η ίδια. Ωστόσο, για κάποιο παράδοξο λόγο θεωρώ ότι οι γονείς αυτά τα ψέματα τα αντιλαμβάνονται στο δευτερόλεπτο, αλλά κάνουν σα να μην τα καταλαβαίνουν, αρνούμενοι την πραγματικότητα. Καταλήγετε, λοιπόν, να κοροιδεύεστε μεταξύ σας και τελικά να απομακρύνεστε τόσο που να αγνοούν τι συμβαίνει πραγματικά στη ζωή σου. Εν προκειμένω, δείχνεις να διαχειρίζεσαι καλά την προσωπική σου ζωή, αλλά για σκέψου να συνέβαινε κάτι, να έπρεπε να επέμβουν και εκείνοι να μη γνώριζαν ούτε καν το μέρος που βρίσκεσαι. Αυτό ως τροφή για σκέψη σε άλλους γονείς που μπορεί να με διαβάσουν και να μην "εγκρίνουν" τις επιλογές των παιδιών τους. Επιλέγουν να βρίσκονται "απέναντι" αντί να βρίσκονται "μαζί" τους και μετά αναρωτιούνται γιατί τα παιδιά τους δεν τους μιλάνε.