Καλά κάνεις και είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, αλλά και ανωνύμως μ' εμάς που σε διαβάσαμε. Ίσως αγκαλιάζοντας αυτήν την έλλειψη που νιώθεις, αυτό το κενό, αργότερα να σου βγει σε καλό, γιατί έτσι θα το ξεπεράσεις πιο εύκολα. Όταν είμαστε ειλικρινείς με τις πληγές μας, τις αντιμετωπίζουμε καλύτερα. Κοίτα, όμως, να μη βαλτώσεις εκεί, διαφορετικά θα σε πάρει από κάτω και μπορεί να χάσεις πολύ καλές ευκαιρίες να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου εκεί έξω και αντ' αυτού κατά βάθος θα εξιδανικεύεις αυτήν που δεν έκανε για σένα. Πιστεύω ότι ήταν ο λάθος άνθρωπος τη σωστή στιγμή. Ήσουν στα καλύτερά σου, όπως λες, οπότε είτε είχες δίπλα σου την τριχωτή Πιπίτσα είτε την Ariana Grande, πάλι μια χαρά θα περνούσες, γιατί ήσουν σε φάση που ένιωθες ευτυχισμένος, πλήρης, και μπορούσες να μοιραστείς αυτήν την ευτυχία με οποιονδήποτε κι αν είχες δίπλα σου (απλώς αν αυτός ο οποιοσδήποτε ήταν και μια εμφανίσιμη γυναίκα, ακόμα καλύτερα). Στα δύσκολα, όμως, φαίνονται οι άνθρωποι, και πάω στοίχημα ότι εκείνη θα σε άφηνε και θα σε ξεπερνούσε πολύ, πολύ νωρίτερα αν δεν ήσουν στα καλύτερά σου. Τέλος πάντων, όπως είπες κιόλας, ό,τι κι αν σου πούμε εδώ, ό,τι ερμηνείες κι αν δώσουμε, δεν θα σε βοηθήσουν, γιατί εσύ είσαι ο καλλιτέχνης του πίνακα με τα σκούρα χρώματα που μας δείχνεις τώρα. Ελπίζω μόνο να βρεθούν σύντομα φωτεινές, ανοιχτόχρωμες μπογιές, κι ίσως και μια καλή συν-δημιουργός για να ζωγραφίσεις με χρώματα αγάπης, συντροφικότητας, γέλιων και θετικών εμπειριών. Μόνο αυτό.