Διαισθάνεσαι ότι το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Πιστεύω ότι πρόκειται για ανθρώπους που είτε δεν έχουν μία στην τσέπη τους είτε έχουν χιλιάρικα στην άκρη, είναι το ίδιο μίζεροι και σφιχτοί. Ξέρω ματσωμένους που σου κερνάνε το δείπνο μεν, αλλά νοερά μετράνε την κάθε μπουκιά που τρως και ξέρω και κυρίους που είναι ταπί, αλλά παραμένουν κύριοι και θα σου πάρουν έστω το εισιτηριάκι για το λεωφορείο για να φτάσεις σπίτι. Είναι τι προτεραιότητες έχει κανείς καθώς και η ικανότητά του να νιώθει και να εκδηλώνει συναισθήματα. Ο συναισθηματικά ανάπηρος θα σε αποφύγει την ημέρα των γενεθλίων σου όχι τόσο επειδή θα κλονιστούν τα οικονομικά του από δύο παστάκια που θα σου πάρει, αλλά επειδή μια τέτοια ημέρα είναι all about you, όταν περιμένεις πρωτότυπες ευχές και συναισθήματα, τα οποία εκείνος δεν θα μπορέσει να σου παράσχει γιατί δεν διαθέτει φαντασία, τόλμη, θέρμη. Σα να δείχνεις το Πένταθλο στον κουτσόστραβο ένα πράγμα, ξέροντας ότι δεν θα τα βγάλει πέρα, οπότε κι ο κουτσόστραβος απ' την αρχή θα βρει δικαιολογίες να μη συμμετάσχει. Πες ότι έχασες 3 μήνες και άσ' το. Δεν τον αφήνεις επειδή είναι άνεργος, τον αφήνεις επειδή είναι συναισθηματικά λίγος για σένα. Δεν παίρνεις τίποτε απ' αυτή τη σχέση, παραδέξου το. Παίρνεις μόνο το συναίσθημα του ότι νιώθεις καλά με τον εαυτό σου που "δεν κοιτάς την τσέπη" του άλλου. Αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είναι μόνο η τσέπη. Δεν μένει τίποτε να κοιτάξεις εκεί, άσ' το.