Φαντάζομαι, η συζήτησή τους θα προέκυψε όσο θυμούνταν τη γνωριμία τους. Ίσως η εξομολογούμενη περίμενε ν' ακούσει πόσο ενθουσιασμένος ήταν εκείνος μαζί της και πώς φαινόταν από την αρχή ότι θα πήγαινε κάπου, κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, που να κάνει τη γυναίκα να νιώθει ότι ήταν ποθητή από τα πρώτα στάδια της γνωριμίας και να γράψουν το δικό τους love story. Και αντ' αυτού ο άλλος της είπε ειλικρινά τι έπαιζε τότε. Τίμιο μεν, σκληρό δε, μιας και σε καμία δεν αρέσει να νιώθει ότι απλά βρέθηκε σαν επιλογή για τον άλλον που εκείνο το διάστημα "πεινούσε" για γνωριμίες, οποιεσδήποτε γνωριμίες, και άρπαζε ευκαιρίες συλλήβδην, οπότε για το "γιατί όχι" δοκίμασε και μαζί της. Κι ωστόσο, εγώ λέω ότι δεν είναι κάτι τραγικό αυτό. Το λεγόμενο love story δεν χρειάζεται να γράφεται σύμφωνα με σενάρια rom-com, ενώ το ότι είναι μαζί ήδη μια διετία και τα βρίσκουν, αυτό υπερτερεί του πώς ξεκίνησε. Το ερώτημά μου θα ήταν ότι 2 χρόνια είναι ήδη αρκετά, οπότε πού είναι το δαχτυλίδι, τι περιμένει ο κύριος, να του αρπάξει άλλος την ευκαιρία, μέσ' από τα χέρια του κιόλας;