Μεταξύ Τυχαίου Περαστικού και Amor Fati είμαι... Όσο πιο πολλές επιλογές προσφέρει μία πόλη, τόσο μεγαλύτερο και το κόστος της, όχι μόνο της διαβίωσης, αλλά και το κόστος χρόνου και ενέργειας (π.χ. καλές οι λέσχες και τα μαγαζιά, όμως μετά από οχτάωρη δουλειά ή στο ρεπό, το ερώτημα είναι αν υπάρχει όρεξη για μετακίνηση προς εκεί). Ξέρω ένα ζευγάρι που γύρισαν από την Πράγα στην Ελλάδα και επέλεξαν να μείνουν Αθήνα και τώρα κάνουν το αμάν να φύγουν ξανά, γιατί δεν αντέχουν. Λένε ότι η συγκοινωνία είναι ένα χάος, ενώ όταν πηγαίνουν με το αυτοκίνητο, φρικάρουν από την επικρατούσα οδική συμπεριφορά, εγκληματικότητα βλέπουν, η γυναίκα να ντρέπεται να βγει μόνη της το βράδυ γιατί τόσο street harassment και cat calling δεν πέφτει ούτε δίπλα απ' τους οίκους ανοχής στην Πράγα, συν πολλά άλλα που δεν τα φαντάζονταν. Ίσως φταίει εν μέρει ότι είχαν μια εξιδανικευμένη εικόνα της πατρίδας τους ή ίσως φταίει το ότι έχουν να συγκρίνουν με κάτι καλύτερο. Για εκείνους η Αθήνα είναι εφιάλτης, ενώ για κάποιον που ήρθε από την επαρχία, που ένιωθε καταπιεσμένος ή/και διαφορετικός και ήθελε ν' ανοίξει τα φτερά του, η Αθήνα στάθηκε η Γη της Επαγγελίας. Όπως το βλέπει κανείς και ό,τι εμπειρίες έχει.