Μπα, μην το λες. Καμιά φορά η σχέση έρχεται να συμπληρώσει μια πολύ καλή φάση της ζωής μας, χωρίς να σημαίνει ότι είμαστε στα καλύτερά μας επειδή έχουμε κάποιον. Προσωπικά, προ-πανδημίας εποχή θεωρούσα ότι ήμουν στα καλύτερά μου. Ήμουν τσιμπημένη με ένα παιδί μάλαμα, είχα μια καλή ζωή όπου όλο και κάπου πηγαίναμε, βγαίναμε, βλέπαμε δρώμενα... Και μετά ήρθε πανδημία, καραντίνα, έχασα τη φόρμα μου, έπρεπε να βρω καινούρια δουλειά γιατί πριν δούλευα στον τουρισμό, συν το ότι έχασα και το αμόρε γιατί του άρεσε άλλη, άσ' τα να πάνε. Και ξέρεις τι? Τελικά θεωρώ ότι η καλύτερη περίοδος ήταν η μετά καραντίνας, όταν έπρεπε να χτίσω ξανά σώμα και αυτοπεποίθηση. Όπως βλέπεις όλη την οδό Λαγκαδά στην Ξεσσαλονίκη? Ε να, την περπατούσα από το κέντρο προς το σπίτι μου, μου έπαιρνε μία ώρα, αλλά κάθε φορά περπατούσα όλο και πιο γρήγορα, για να ανταγωνιστώ σε χρόνο τον εαυτό μου που περπάτησε τη διαδρομή την προηγούμενη φορά. Μετά πήγα Βερολίνο σε μια φίλη μου και όλες τις 4 μέρες ήμαστε ποδηλατάδα όλη μέρα. Νομίζω ότι τότε τελικά ήταν η καλύτερή μου περίοδος, γιατί προσπαθούσα να ανακτήσω τα χαμένα και δεν συνειδητοποιούσα ότι είχα και τις θετικές παρενέργειες που αδυνάτιζα και ερχόμουν σε φόρμα και παράλληλα έφτιαχνε η ζωή μου γενικότερα. Οπότε, καμιά φορά το ταξίδι προς έναν καλύτερο εαυτό μετράει πιο πολύ από τον προορισμό.