Αχ, πόσο λυπήθηκα για τη μανούλα σου! Συλλυπητήρια και κουράγιο. Ο πόνος απώλειας γονιού δεν ξεπερνιέται εύκολα. Πάντα θα υπάρχει μια μελανιά δυστυχώς. Πέντε χρόνια περνώ με μια βαθύτατη θλίψη για τη ξαφνική απώλεια του μπαμπά μου. Καταλαβαίνω τη πίκρα, τη μοναξιά και τα άσχημα που ακολουθούν. Με το καιρό θα καταλαγιάσει κάπως ο πόνος. Τώρα είναι φρέσκο μέσα σου και αιμορραγείς. Επικεντρώσου όμως σε σένα και στη ψυχοσωματική σου υγεία. Ελπίζω να έχεις το μπαμπά σου ή αδέρφια κοντά σου. Προσωπικά μόνο τη μαμά μου έχω και κανέναν άλλο. Ο αδερφός μου στη καρακοσμάρα του. :(