Μάλιστα, λοιπόν, αρχικά θα απαντήσω στην εξομολογουμενη.

1ον: ναι σε μικρότερη ηλικία έχω νιώσει και εγώ έτσι. Αλλά με τον καιρό ξεπέρασα την οποία ανασφάλεια είχα, διοτι δεν με έκριναν γενικά αρνητικά είχα ας πούμε την ελευθερία του λόγου μου. Οπότε με τον καιρό αναπτύχθηκε ο λόγος μου και ανέβηκε η αυτοπεποίθηση μου, οπότε σήμερα στην ηλικία των 35 δεν εχω τέτοιους φόβους να γνωρίσω γονείς και τέτοια, δεν μου περνάει καν η σκέψη από το μυαλό.

2ον: Να απαντήσω και στον Μοναχικό Λύκο καθως στο προηγούμενο μήνυμα τον αποπηρα λίγο και είναι κρίμα από το Θεό. Λοιπόν, ευγενικέ και καλέ μου Μοναχικέ Λυκε. Σχετικά με την κατανόηση του κειμένου της εξομολογουμενης όπως και της απάντησης σου. Δεν της απάντησες εάν έχεις αισθανθεί το ίδιο, δηλαδή ανασφάλεια με το να γνωρίζεις γονείς και τέτοια, πάρα μόνο της λες "Δε σε θέλει, δεν μπορεί να στο πει ο ίδιος, και προσπαθεί να σε ωθήσει ώστε να το τελειώσεις εσύ."

Το κείμενο είναι σαφές. Σου λέει το και το και εσύ απαντάς το και το. Θα ήθελες να αιτιολογησεις την απάντηση σου; ποιος δεν την θελει; ποιος δεν μπορεί να της το πει; ποιος προσπαθεί να την ωθήσει ώστε να το τελειώσει εκείνη; και έστω ότι δεν θέλεις να απαντήσεις γιατί φοβάσαι κάποια πιθανή "τιμωρία". Που η μόνη τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί είναι αυτή που προβλέπεται από τον ΝΟΜΟ και από κανέναν άλλο. Και ο ΝΟΜΟΣ είναι σαφής και μεριμνά για όλες τις πιθανές εκβασεις.
Έτσι λοιπόν, επειδή είναι λίγο παράλογο αυτό που συμβαίνει. Θα ήθελες απλώς να απαντήσεις στην εξομολογουμενη στα ερωτήματα της; η θα ήθελες τουλάχιστον να γίνεις πιο σαφής στην απάντηση σου, έστω εάν μπορείς λίγο να αναπτύξεις το κείμενο σου; δεν θα υπάρξει καμία τιμωρία από εμένα.