Αρχικά ζεις σε κατάσταση σοκ, δεν περιμένεις ότι θα αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο το μη αναστρέψιμο, έπειτα ζεις μ' αυτό. Ζεις με τη θέαση και την ανάμνηση ενός 26χρονου, να κραυγαζει ότι θέλει να ζήσει ενώ σε 4 μήνες έφυγε και εκεί πισμωνεις ακομη περισσότερο, να ζήσεις. Αλλά πως; σε ποια συνθηκη; με ποια ποιότητα ζωής και ούτω καθε εξής. Κατεστραμμενο σώμα, ναι μπορεί να συμβεί είναι η επάρατη άλλωστε...ίσως μπορεί και όχι και μάλλον όχι αλλά σε μερικές περιπτώσεις ναι είναι. Οπως και να έχει η επιστήμη προχώρα και πάντα προχωρά οπότε ελπίδα υπάρχει. Ο πόνος υπάρχει, οι ενοχές και οι τύψεις πάντα υπάρχουν, γτ; γτ τρελενεσαι στη σκεψη. Η λέξη η ίδια είναι taboo. Δεν λέγεται αποφεύγεται και καλώς κάνει σε ορισμένες περιπτώσεις άλλωστε αυτό δεν είναι το νορμάλ; το ντύνουμε με οτιδήποτε άλλο για να μην το δούμε και έστω ότι το είδαμε μετά τι κάνουμε; το ξεχνάμε περνάει και καταλαγιάζει ο πόνος, αλλά παραμένει η ανάμνηση και η θλίψη, είναι φυσιολογικό είναι ζωή λες, είναι το πλήρωμα του χρόνου, ένας κύκλος ζωής που κλείνει και κάποιος άλλος ανοίγει. Με τον καιρό μαθαίνεις να το ξεχνάς με το καιρό μαθαίνεις να ζεις μ'αυτο και να είσαι ευτυχής ως το έπακρο για τα δώρα που σου κάνει η ζωή. Για το κομμάτι ψωμί, για το δώρο της ζωής που μπορείς να απολαύσεις και να σεβαστείς τον εαυτό σου, να μην επιτρέπεις σε κανένας και στον οποιοδήποτε να τσαλαπαταει τον εαυτό σου για τον χαβαλέ, μαθαίνεις και γίνεσαι άνθρωπος. Οπότε πως ξεπερνάς την απώλεια ρωτας; με τον καιρό.