Η κοπέλα απλώς σου απέδειξε ότι παρά τη γνωριμία σας από το πανεπιστήμιο, δεν ήταν ποτέ φίλη σου και τώρα είδες το γιατί. Δυστυχώς, τα ίδια βιώνουν και δυο φίλες μου μένοντας στο εξωτερικό. Όταν πηγαίνω να τις δω, πάω και πληρώνω κρυφά για εκείνες (και τρώω βρίσιμο), γιατί θα με πάνε βόλτα, θα μου κάνουν ξενάγηση και την προηγούμενη φορά μού πλήρωσαν το δείπνο, παρόλο που δεν το περίμενα και είχα σχέδιο να πληρώσω εγώ. Η μαγεία σε όλο αυτό είναι ότι καμία μας δεν το έχει δεδομένο ότι θα την κεράσουν. Αντίθετα, η καθεμία θέλει να κάνει κάτι ευχάριστο για την άλλη! Κι όμως, πολλοί δεν το βλέπουν έτσι. Πρόσφατα τη μία απ' τις φίλες μου την επισκέφτηκε μία άκυρη, μια παλιά γνωστή από προηγούμενη δουλειά στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο. Η κοπέλα εκείνη έτυχε κι αυτή να περνάει απ' την πόλη τους γιατί έκανε οδικό ταξίδι με πρακτορείο. Και τα ίδια κι αυτή, κάθισε, έλεγε "δεν πεινάω και τόσο, αλλά αν πάρεις να φας, θα φάω," και εν τω μεταξύ αράδιαζε τα προβλήματά της. Κι όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν, όχι μόνο δεν έκανε κίνηση να βγάλει πορτοφόλι, αλλά ούτε ευχαριστώ δεν είπε όταν η φίλη μου πλήρωσε για εκείνη (με μισή καρδιά πλήρωσε, αλλά το έκανε χωρίς να πει τίποτα). Λεφτά για οδικό ταξίδι και σουβενίρ με τις τσάντες μια χαρά είχε η άλλη, αλλά για το φαγητό της βρήκε σπόνσορα, να εξοικονομήσει χρήματα. Έτσι σε κάνει να νιώθεις, όσο καλή καρδιά κι αν είσαι. Έκτοτε, λοιπόν, που η φίλη μου λαμβάνει μήνυμα από καμιά παλιά, ξεχασμένη γνωστή στο στυλ: "Τι κάνεις κοπέλα μου, καλά είσαι; Που λες, σκέφτομαι να έρθω στην πόλη σου και λέω να βρεθούμε," η φίλη μου προφασίζεται το οτιδήποτε, αρκεί να μη βρεθούν. Γιατί πολύ απλά ξέρει ότι τη θυμήθηκε η άλλη επειδή οσμίζεται δωρεάν ξεναγό και κινητό meal voucher, όχι επειδή ήταν τίποτα επιστήθιες φίλες που κάνουν το αμάν να βρεθούν. Μ' εμένα είναι αλλιώς και μέχρι κι οι κατηφείς "κρύοι, βόρειοι" σερβιτόροι βάζουν τα γέλια όταν είμαστε με τα πορτοφόλια σαν στις ξιφομαχίες και πολεμούμε για την πρωτιά στην πληρωμή του λογαριασμού. Αυτό, όμως, επειδή είμαστε φίλες πραγματικές. Επίσης, δεν το έχουν όλοι στην κουλτούρα τους αυτό. Ξέρω ένα παιδί από την Πολωνία που όταν έρχονται να τον δουν οι γνωστοί του απ' τη χώρα του, θα πληρώσουν ο καθένας για τον εαυτό του, κανείς δεν περιμένει να πληρώσει ο expat Πολωνός μόνο και μόνο επειδή έκανε την τύχη την καλή σε μια "πλουσιότερη" χώρα. Ξέρουν πολύ καλά ότι ο μεγαλύτερος μισθός έρχεται και με μεγαλύτερα έξοδα, σε αντίθεση με κάτι δικούς μας που όντως νομίζουν ότι ο expat Έλλην κολυμπά στο χρυσάφι και ξαφνικά σε θυμούνται αν είναι να κανονίσουν διακοπές στα μέρη σου (δωρεάν ξενάγηση, δείπνο, μέχρι και φιλοξενία, ό,τι έχεις ευχαρίστηση και θα σου κλαφτούν ανάλογα με την πονοψυχία σου).
Η κοπέλα απλώς σου απέδειξε ότι παρά τη γνωριμία σας από το πανεπιστήμιο, δεν ήταν ποτέ φίλη σου και τώρα είδες το γιατί. Δυστυχώς, τα ίδια βιώνουν και δυο φίλες μου μένοντας στο εξωτερικό. Όταν πηγαίνω να τις δω, πάω και πληρώνω κρυφά για εκείνες (και τρώω βρίσιμο), γιατί θα με πάνε βόλτα, θα μου κάνουν ξενάγηση και την προηγούμενη φορά μού πλήρωσαν το δείπνο, παρόλο που δεν το περίμενα και είχα σχέδιο να πληρώσω εγώ. Η μαγεία σε όλο αυτό είναι ότι καμία μας δεν το έχει δεδομένο ότι θα την κεράσουν. Αντίθετα, η καθεμία θέλει να κάνει κάτι ευχάριστο για την άλλη! Κι όμως, πολλοί δεν το βλέπουν έτσι. Πρόσφατα τη μία απ' τις φίλες μου την επισκέφτηκε μία άκυρη, μια παλιά γνωστή από προηγούμενη δουλειά στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο. Η κοπέλα εκείνη έτυχε κι αυτή να περνάει απ' την πόλη τους γιατί έκανε οδικό ταξίδι με πρακτορείο. Και τα ίδια κι αυτή, κάθισε, έλεγε "δεν πεινάω και τόσο, αλλά αν πάρεις να φας, θα φάω," και εν τω μεταξύ αράδιαζε τα προβλήματά της. Κι όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν, όχι μόνο δεν έκανε κίνηση να βγάλει πορτοφόλι, αλλά ούτε ευχαριστώ δεν είπε όταν η φίλη μου πλήρωσε για εκείνη (με μισή καρδιά πλήρωσε, αλλά το έκανε χωρίς να πει τίποτα). Λεφτά για οδικό ταξίδι και σουβενίρ με τις τσάντες μια χαρά είχε η άλλη, αλλά για το φαγητό της βρήκε σπόνσορα, να εξοικονομήσει χρήματα. Έτσι σε κάνει να νιώθεις, όσο καλή καρδιά κι αν είσαι. Έκτοτε, λοιπόν, που η φίλη μου λαμβάνει μήνυμα από καμιά παλιά, ξεχασμένη γνωστή στο στυλ: "Τι κάνεις κοπέλα μου, καλά είσαι; Που λες, σκέφτομαι να έρθω στην πόλη σου και λέω να βρεθούμε," η φίλη μου προφασίζεται το οτιδήποτε, αρκεί να μη βρεθούν. Γιατί πολύ απλά ξέρει ότι τη θυμήθηκε η άλλη επειδή οσμίζεται δωρεάν ξεναγό και κινητό meal voucher, όχι επειδή ήταν τίποτα επιστήθιες φίλες που κάνουν το αμάν να βρεθούν. Μ' εμένα είναι αλλιώς και μέχρι κι οι κατηφείς "κρύοι, βόρειοι" σερβιτόροι βάζουν τα γέλια όταν είμαστε με τα πορτοφόλια σαν στις ξιφομαχίες και πολεμούμε για την πρωτιά στην πληρωμή του λογαριασμού. Αυτό, όμως, επειδή είμαστε φίλες πραγματικές. Επίσης, δεν το έχουν όλοι στην κουλτούρα τους αυτό. Ξέρω ένα παιδί από την Πολωνία που όταν έρχονται να τον δουν οι γνωστοί του απ' τη χώρα του, θα πληρώσουν ο καθένας για τον εαυτό του, κανείς δεν περιμένει να πληρώσει ο expat Πολωνός μόνο και μόνο επειδή έκανε την τύχη την καλή σε μια "πλουσιότερη" χώρα. Ξέρουν πολύ καλά ότι ο μεγαλύτερος μισθός έρχεται και με μεγαλύτερα έξοδα, σε αντίθεση με κάτι δικούς μας που όντως νομίζουν ότι ο expat Έλλην κολυμπά στο χρυσάφι και ξαφνικά σε θυμούνται αν είναι να κανονίσουν διακοπές στα μέρη σου (δωρεάν ξενάγηση, δείπνο, μέχρι και φιλοξενία, ό,τι έχεις ευχαρίστηση και θα σου κλαφτούν ανάλογα με την πονοψυχία σου).