Και εδώ τα ίδια. Εγώ με φαντάζομαι σε άλλη φάση. Να έχει βρεθεί το μυστικό της ζωής στο υπόλοιπο διάστημα και να το έχω σκάσει παρά τα ακριβά εισιτήρια που θέλει για να πάω, κάνοντας διαλογισμό. Και να αιωρουμαι πάνω από όλα αυτά που βιώνω σήμερα και να κάνω ενός είδους reliving στις στιγμές που μέτρησαν πραγματικά για μένα.
Να κρατήσω αυτές. Να μείνω για πάντα εκεί.
Και να είναι και φθινόπωρο.
Καλό φθινόπωρο, λοιπόν, με λιγότερη μοναξιά.
Ίσως, μια αγκαλιά, ένα βήμα πίσω σε κάποιες περιπτώσεις και ένα χαμόγελο να αλλάξει την ζωή πολλών ανθρώπων. Ας συνεχίσουμε να τα δίνουμε. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να βρούμε και παρέα κάποια στιγμή που να μας καταλάβει.