Και γιατί να σε πει κανείς χαζή; Μπορεί ο άνδρας δίπλα σου να έχει ανάγκη ακριβώς αυτό, το να γελάει με την καρδιά του δίπλα σε μια γυναίκα που είναι ακομπλεξάριστη. Κι εγώ γνωρίζω έναν ευηπόλητο ακαδημαϊκό με διεθνή καριέρα και πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις που σκλαβώνουν το κοινό κι επίσης σε προσωπικό επίπεδο είναι το ίδιο καλός συνομιλητής και αναλυτής. Το λοιπόν, το πιστεύεις πως όταν βρίσκεται στο στενό φιλικό μας περιβάλλον γελάει σαν το χαζό (κι εμείς μαζί του) μέχρι και με αστεία σαν του Σεφερλή και άλλα σαχλά; Και ούτε χαζούς μας θεωρεί ούτε και εμείς τον κρίνουμε απ' αυτό. Μπορούμε να κάνουμε και σοβαρές συζητήσεις, σίγουρα, αλλά έχουμε ανάγκη όλοι μας έναν κύκλο όπου μπορούμε να λέμε χαζομάρες χωρίς να κρινόμαστε, για να αποφορτίζουμε. Από σοβαρότητα και σοβαρές υποχρεώσεις έχουμε πήξει, καθώς κι από την πίεση ν' ανταπεξερχόμαστε στα καθήκοντά μας, να διατηρούμε την εικόνα μας, καθώς και το δύσκολο (αλλά απαραίτητο) έργο να κρατάμε απαραίτητες αποστάσεις ανάλογα με την ιεραρχία στη δουλειά μας. Θέλουμε, λοιπόν, ένα περιβάλλον όπου αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον σαν ίσο και ανοίγουμε αμοιβαία τα χαρτιά μας, την καρδιά μας, και ανακαλύπτουμε την τρέλα και παιδικότητά μας ξανά. Αν ο δικός σου αυτό δεν το παρεξηγεί, τότε συγχαρητήρια, γιατί μόνο με ακομπλεξάριστο άνθρωπο περνάς καλά και διατηρείς τον αυθορμητισμό σου! Αν είναι να είσαι συνέχεια σ' ετοιμότητα για πόλεμο εντυπώσεων και να καταπιέζεσαι, άσ' το καλύτερα, αλλιώς θα εξέλθεις με τραύματα και συμπλέγματα και αυτό είναι κάτι που δεν αξίζει να πάθεις από μια τόσο προσωπική σχέση.