Η εσωτερική μοναξιά δεν έχει καμία σχέση με πραγματική μοναξιά.
Μπορεί να νιώθει ο κάθε άνθρωπος ό,τι θέλει αλλά πραγματική μοναξιά είναι η ολοκληρωτική μοναξιά.
Νόμιζα ότι γινόταν ξεκάθαρο και σαφές από την εξομολόγηση και τις αναφορές που περιέχει.
Πραγματική μοναξιά είναι χωρίς ανθρώπους να μιλήσεις. Ολόκληρες μέρες, εβδομάδες ή μήνες στη σιωπή με το λαιμό να στεγνώνει από την αφωνία.
Αυτό είναι ολοκληρωτική μοναξιά, αυτό ζω.
Εκτός αν χαιρετηθώ με κανα γείτονα στο δρόμο για κανα λεπτό και τέρμα.
Δεν υπάρχει μοναξιά αληθινή αν σε περιτριγυρίζουν άνθρωποι που ίσως δεν σε καταλαβαίνουν. Αυτό που γράφεις εσύ δηλαδή.
Και αληθινή μοναξιά δεν είναι η απομόνωση που είναι επιλογή.
Είναι το να ζεις μέσα στον κόσμο μέσα στην πόλη αλλά μόνο ως άτομο.
Και πολλά χρόνια, πάνω από πέντε, πάνω από δέκα.
Δεν έχει σχέση με την απομάκρυνση για σύντομο χρονικό διάστημα από παρέες ή τον χωρισμό προτού κάποιος προχωρήσει σε επόμενη σχέση.
Όλοι λένε ότι νιώθουν μοναξιά αλλά δεν είναι έτσι.
Όπως και όλοι αν καθυστερήσουν να φάνε στην ώρα τους κάποια μέρα μπορούν να ισχυριστούν ότι θα πεθάνουν της πείνας ή ότι ξενηστικώθηκαν ή ότι πεινούν σαν λύκοι.
Αληθινή πείνα όμως νιώθουν μόνο οι άστεγοι κι όσοι δεν έχουν στ' αλήθεια να φάνε τίποτα.
Επίσης κάποιοι μπορεί να πουν ότι κρυώνουν επειδή ξέχασαν να κλείσουν τη μπαλκονόπορτα ή επειδή βγήκαν μες στο κρύο με κοντομάνικο.
Αληθινό κρύο νιώθουν όμως επίσης μόνο οι άστεγοι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη μοναξιά.
Στην αληθινή ολοκληρωτική μοναξιά βουτηγμένοι είμαστε λίγοι.
Οι άλλοι άνθρωποι είναι μόνοι μαζί με άλλους. Άρα όχι μόνοι.