Ήδη από τα πρώτα που γράφεις βρίσκω λανθασμένη την προσέγγισή σου. Όχι, η ζωή δε χρειάζεται κάτι το ξεχωριστό για να εκτιμηθεί, αλλά εσύ ο ίδιος θα μάθεις να βιώνεις σαν ξεχωριστή την κάθε στιγμή της δικής σου ζωής. Και για να το πετύχεις, το 100% του εαυτού σου που γράφεις, θα το δίνεις το κάθε λεπτό σε ό, τι κάνεις. Δεν είσαι ο απλός θεατής που βλέπει τη ζωή του από απόσταση επειδή τυχαίνει να βρίσκεται στην αίθουσα. Είσαι ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ζωής σου, που παίρνει τόσο σοβαρά το ρόλο του ώστε στο τέλος ξεχνά ότι παίζει σε έργο και παύει να φτιάχνει "σενάρια" ή να ενδιαφέρεται για "σκηνοθεσίες".