Ευχαριστώ. Το έπιασα το υπόστρωμα ειρωνείας.
Βαριέμαι να εξηγώ, δεν υπάρχει άλλωστε κανένας μα κανένας μα κανένας λόγος, πίστεψέ με.
Κανένας λόγος. Το είπα; Κανένας.
Και παλιότερα που έμπαινα στη διαδικασία εξήγησης ή επεξήγησης, δεν καταλάβαινε ποτέ κανένας τίποτα.
Αν θελήσεις και διεκδικήσεις δηλαδή σχέση, τότε σου συμβαίνει, αυτό λες εσύ.
Αυτό, η διεκδίκηση παίζει ρόλο μόνο, τίποτα άλλο.
Στην οποία γνωριμία με κάποια που επιθυμείς για ερωτική σχέση, δεν πρέπει να της πεις ότι την επιθυμείς, αλλά να μιλάτε περί ανέμων και υδάτων, για τον καιρό ας πούμε επειδή αυτή καταλαβαίνει από τη στάση του σώματος και τον τόνο της φωνής αν σου αρέσει. Κάτι τέτοια που είχες απαντήσει σε ένα άλλο σχόλιό σου.
Μάλιστα. Όλα ξεκάθαρα. Διαβάζω κι ακούω προσεκτικά και μαθαίνω.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η διεκδίκηση, ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά τέλος πάντων, υγεία να υπάρχει.
Δεν μπορώ ας πούμε να κατανοήσω αν δε θέλει ο/η άλλος/η, τι ακριβώς μπορεί να κάνει η διεκδίκηση αλλά τέλος πάντων.
Ας το αφήσω εδώ γιατί ''διεκδίκηση'' μπορεί να θεωρούν αυτό που κάνουν κι ένα σωρό άτομα που βρίσκονται κάθε μέρα στα αστυνομικά δελτία, όπως και σήμερα.
Θα ολοκληρώσω με την τελευταία φράση από ένα αγαπημένο μου διάσημο νεοελληνικό θεατρικό έργο του 1998, ενός αγαπημένου μου συγγραφέα-ηθοποιού-σκηνοθέτη.
Είναι η καταληκτική φράση του έργου όπου μιλάει μια μύγα και μετά πέφτει η αυλαία:
''Κανένας άνθρωπος δεν κατάλαβε ποτέ καμία μύγα και καμία μύγα δεν κατάλαβε ποτέ κανέναν άνθρωπο. Άι στο διάβολο, άνθρωποι''.
Ας πούμε ότι είμαι η μύγα κι ας το λήξουμε εδώ.