Από όλα αυτά που γράφεις, πίστεψέ με, το μόνο "αγκάθι" που βρίσκω είναι η ανεργία. Γιατί στον υλιστικό κόσμο που ζούμε, αυτή είναι η αιτία που σε απομονώνει και σε κάνει να χάνεις την κοινωνικότητά σου. Αν εργαζόσουν, αφενός δεν θα είχες τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να αναπολείς το παρελθόν και αφετέρου δεν θα χρειαζόταν · θα είχες ενδιαφέροντα και φίλους που θα σε βοηθούσαν να ξεχνιέσαι. Δες το όμως και διαφορετικά · ναι, πιο νέος είχες μεγαλύτερη φρεσκάδα και αντοχές να κυνηγήσεις τα όνειρά σου · τώρα όμως που μεγάλωσες, έχεις περισσότερες εμπειρίες από τότε για να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη, επειδή τώρα ξέρεις καλύτερα το ποιος είσαι και τί θες. Κάθε ώρα που περνά, είναι και από μία κατάκτησή σου πάνω στην ίδια τη ζωή. Για αυτό γιορτάζουμε γενέθλια, έχεις επιβιώσει ως τώρα · έχεις κερδίσει τη θέση σου στον κόσμο και την ελευθερία σου. Πατάς πιο γερά τώρα. Κάθε πράγμα έχει δύο όψεις λένε, πάντα κάπου κερδίζεις, κάπου αλλού χάνεις. Προσπάθησε λοιπόν όσο μπορείς να βρεις ξανά εργασία και συνέχισε να ζεις στο τώρα, φέρνοντας από το παρελθόν και ξαναζώντας στο παρόν μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις. Να σου πάνε όλα καλά.