Σωστά τα λες, εν μέρει όμως. Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά. Άλλο κάποιος το να νοσταλγεί κάτι παλαιότερο ή να επιθυμεί κάτι διαφορετικό από αυτό που ζεί τώρα και άλλο να ηθικολογεί στους άλλους πάνω σε κάτι ενώ την ίδια στιγμή με την προσωπική του στάση αποτελεί αντιφατικό παράδειγμα. Στη δεύτερη περίπτωση, ναι, θα τον πω γιαλαντζί και "δάσκαλε που δίδασκες".
Στα παραδείγματα όμως που αναφέρεις, διακρίνω την αδυναμία των ανθρώπων αυτών να δράσουν προς την κατεύθυνση που επιθυμούν και απλά παραπονιούνται, εκτονώνοντας με τα λόγια και τις αναμνήσεις την προσωπική τους ανημποριά να πράξουν αλλιώς. Αδύναμοι ναι, θα το παραδεχθούν και οι ίδιοι εξάλλου ότι "τώρα πλέον δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά"... Γιαλαντζί όμως, όχι.
Όσο για το παράδειγμα του αθλητισμού, έχω να πω ότι το να μην μας αρέσει εμάς προσωπικά να ακολουθούμε κάτι, δε συνεπάγεται ταυτόχρονα και ότι δεν το θεωρούμε σωστό ή ωφέλιμο γενικά στο να υπάρχει, άρα συνεπώς ότι απαγορεύεται να εκφέρουμε άποψη πάνω σε αυτό.