Όταν η αγάπη -της μάνας ή και οποιουδήποτε- δεν είναι αληθινή, δε μιλάμε πλέον για αγάπη. Από αυτά που γράφεις, βγαίνει ότι η μητέρα σου έχει κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στην αδερφή σου σε σχέση με εσένα, χωρίς όμως να το συνειδητοποιεί. Από την άλλη, ίσως και εσύ να έχεις κάποιου είδους βαθύτερου ανταγωνισμού με την αδερφή σου που δεν τον έχεις συνειδητοποιήσει.
Είναι κακό όταν ο γονέας δείχνει από την αρχή φανερή προτίμηση σε ένα από τα δύο παιδιά. Αυτό που δεν θεωρώ πιθανό, είναι μία μητέρα να αγαπά το ένα παιδί ενώ το άλλο όχι, παρά τις "κατσάδες" που του ρίχνει. Το ότι θέλει να ξέρει πάντα πού πας, το βρίσκω κάπου φυσιολογικό · μητέρα σου είναι, μαζί μένετε. Το ότι επεμβαίνει και στο τί θα ψωνίσεις ή τί θα φάτε, ναι, είναι υπερβολή. Δε βγάζω συμπέρασμα όμως ότι δεν σε αγαπά, παρόλη τη γκρίνια της. Όχι, δεν μιλάμε καν για "προδοσία" εδώ.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις από εκεί και πέρα είναι υπομονή 1-2 χρόνια ακόμα και να δώσεις τόπο στην οργή, εφόσον από τη στιγμή που είναι μητέρα σου και αρκετά μεγαλύτερη από σένα δε γίνεται να την αλλάξεις.