Καλησπέρα.
Είναι ένα παράδειγμα από δύο κοντινούς σου ανθρώπους που δεν σε καταλαβαίνουν. Η κουμπάρα είναι απαράδεκτη. Μοιάζει με τους έμπειρους οδηγούς που κορνάρουν νευρικά στον μπροστινό και ας βλέπουν πως έχει Ν.
Επειδή το δικό της παιδί είναι πια μεγάλο και φαίνεται εκείνη να έχει συνηθίσει στην κατάσταση, δε μπαίνει στον κόπο να θυμηθεί ότι κάποτε ήταν και αυτό μικρό και είχε παρόμοιες ανάγκες ώστε να βρεθεί στη θέση σου. Αγνόησέ την, και όσο μπορείς μην τη συναναστρέφεσαι.
Ο σύζυγος πάλι, είναι διαφορετική ιστορία. Από όσα γράφεις δεν έχει ενσυναίσθηση, αλλά έχει ένα ελάχιστο ελαφρυντικό ότι επειδή ζει και αυτός από πρώτο χέρι την κατάσταση με το παιδί, κάπου φαίνεται να τον έχει κουράσει. Αυτό σίγουρα, δεν τον δικαιώνει στη συμπεριφορά του τόσο σε σένα, όσο και απέναντι στο παιδί. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ψυχικές αντοχές.
Θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να παραμείνεις ήρεμη, κάνοντας τα εξής :
- Να κρατήσεις την ίδια σταθερή στάση απέναντι στο παιδί, όπως έκανες μέχρι τώρα.
- Να ξεκαθαρίσεις τα όριά σου φανερά στο σύζυγο. Δηλαδή ότι από τη μία "υστερική, αγχωτική, εμμονική" μαζί με άλλες βρισιές και από την άλλη συνεύρεση, δεν είναι πράγματα που κολλάνε, ούτε γίνονται. Να απαιτήσεις σεβασμό. Και για ένα διάστημα, μην του λες πολλά πάνω στο θέμα του παιδιού.
- Προσπάθησε να παίρνεις περισσότερες πρωτοβουλίες μόνη σου και χωρίς να τις ανακοινώνεις αν είναι δυνατόν.
- Να ζητάς συμβουλές αποκλειστικά από ειδικούς για το θέμα, επειδή ούτε η υπερπληροφορηση ούτε η παραπληροφόρηση από εδώ και από εκεί βοηθούν, αλλά σε μπλοκάρουν.
- Γενικά, κάνε παρέα με ανθρώπους που δείχνουν να μπορούν να σε καταλάβουν.
Καλή δύναμη.