Συμφωνώ, εν μέρει όμως. Αν είναι θέμα αυτοεκτίμησης που δεν εκδηλώνεται, όντως είναι θέμα ψυχολόγου. Ο ψυχολόγος όμως (που πολλοί τον κολλάνε σα μαϊντανό οπουδήποτε) δεν είναι πανάκεια. Λίγο μπορεί να βοηθήσει ή και καθόλου, χωρίς τη συνεργασία και του άμεσα ενδιαφερόμενου που θα πρέπει πρωτίστως να έχει αποδεχθεί ο ίδιος μέσα του ότι έχει σοβαρό πρόβλημα που μόνο η επιστήμη μπορεί να λύσει.
Και μην ξεχνάς επίσης, ότι πολλοί διανοητικοποιούν τις φοβίες τους, που από μόνο του αποτελεί εμπόδιο στο να τις παραδεχθούν.
Εκεί που διαφωνώ, είναι ότι πρόκειται πάντα για θέμα αυτοεκτίμησης. Πολλές φορές είναι επίσης θέμα κακής ανατροφής και λανθασμένων προτύπων που και αυτά, αρχίζουν από νωρίς να διαμορφώνουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Δεν είναι θέμα Ψυχολογίας εκεί, αλλά παρατηρητικότητας, ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας. Και δεν σημαίνει ότι όποιος τα στερείται έχει ανάγκη ψυχολόγο. Κάποιος που δείχνει αδιάφορος ενώ δεν είναι, μπορεί να έχει εσφαλμένη οπτική ή που για εμάς είναι εσφαλμένη, αλλά δεν θα τον στείλουμε στο γιατρό.
Προσωπικά, δε δίνω δεκάρα για τα κίνητρα που κάνουν κάποιον να δείχνει αδιάφορος. Αναμένω από εκείνον να δείχνει ενδιαφέρον φανερά τουλάχιστον, αν όχι άμεσα · αν δείχνει αδιαφορία, αδιαφορία θα εισπράξει και από μένα στη συνέχεια. Το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει, ακόμα και να πάρω εγώ την πρωτοβουλία να δείξω ενδιαφέρον από τη μεριά μου αλλά παριστάνει ότι αδιαφορεί.
Η ζωή κυλάει με αυτούς που ενδιαφέρονται. Οι υπόλοιποι, ας κάτσουν παρέα με την αδιαφορία τους.