Έχεις το κακό (ή το καλό, όπως το πάρει ο καθένας) ότι από μικρή ένοιωθες πολλά και σκεφτόσουν πολύ. Και επειδή αυτά που νοιώθουμε και σκεφτόμαστε πάνω στα δυσάρεστα πράγματα της ζωής είναι περισσότερα και εντονότερα, τί πιο φυσικό να σου έκαναν από νωρίς εντύπωση η φθαρτότητα της ύπαρξης και η απόλυτη βεβαιότητα του θανάτου.
Από εκεί και πέρα το να σου φανούν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις επιφανειακές είναι το λογικό επακόλουθο. Με αποτέλεσμα, να προτιμάς τη μοναξιά και την προσωπική ενδοσκόπηση από τις "ανούσιες κοινωνικότητες" που είναι ρηχές και σου αποσπούν την προσοχή.
Εξάλλου, τα ενδιαφέροντα που περιγράφεις (διάβασμα, γυμναστική κλπ) βοηθούν στην αμεσότερη επαφή με τον εαυτό μας. Όσο για τον έρωτα, μπορεί όπως λες να σε ξεσηκώνει αλλά από τη στιγμή που τα αποτελέσματα στην τετραετή σου σχέση ήταν χλιαρά ή κοινότυπα, αναμενόμενο και σε αυτό το κομμάτι να κουμπωθείς από εκεί και πέρα.
Έχει ένα κακό αυτός ο τρόπος οπτικής. Σε κάνει να "διυλίζεις τον κώνωπα" λόγω υψηλής επιλεκτικότητας και βαθμιαία σε οδηγεί σε μοναξιά χωρίς επιστροφή όταν "ο ένας σου ξινίζει και ο άλλος σου βρωμάει". Αν βέβαια προτιμούσες από την αρχή τη μοναξιά είναι οκ, από τη στιγμή όμως που "ο έρωτας σε ξεσηκώνει", έχω τις αμφιβολίες μου.
Θα σου έλεγα, απλοποίησε λίγο τη ζωή σου. Έχεις πολλά χρόνια ακόμα για να πνιγείς σε υπαρξιακές αναζητήσεις και ατέρμονες φιλοσοφικές σκέψεις.
Άφησε περισσότερο χώρο σε αυτή τη "μαγεία της μαγνητικής έλξης" που περιγράφεις σωστά, αλλά νοιώθεις σπάνια. Αυθορμητισμός και ένστικτο, είναι δύο λέξεις που θα βοηθήσουν.