Γράφεις το εξής: ''Τί πάει να πει "δε μένουν ποτέ μόνοι" ; Ξέρεις πόσοι ψυχωτικοί μπορούν να έχουν όσες κατακτήσεις θέλουν ; Αναιρεί αυτό την ψυχοπαθολογία τους ;
Απλά γοητεύουν, επειδή δείχνουν τολμηροί και αδίστακτοι ή έχουν συνήθως κάποιας μορφής εξουσία.
Ειδικά οι γιατροί/νοσοκόμοι/νοσηλευτές που έχουν επιπλέον και αυξημένη λίμπιντο αφού όλο με σώματα ασχολούνται.
Ως γνωστόν η εξουσία, είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Αν είσαι γιατρός ειδικά σήμερα, βγάζεις πολλά.''
Μα ακριβώς αυτό που γράφεις αναφέρει και η εξομολόγηση.
Δεν γράφει η εξομολόγηση ότι αναιρεί αυτό την ψυχοπαθολογία τους.
Ρωτάς το εξής: ''Ξέρεις πόσοι ψυχωτικοί μπορούν να έχουν όσες κατακτήσεις θέλουν ;''
Ξέρω. Αυτό ακριβώς γράφει η εξομολόγηση. Ότι και κερατώνουν και βγαίνουν και κερδισμένοι.
Οπότε μετά αφού γράφεις όλα αυτά περί εξουσίας που είναι αφροδισιακό κι όλα αυτά που είναι κάπως σωστά, στο τέλος υπερισχύει η ανάγκη σου να προσβάλλεις το άτομο που έγραψε την εξομολόγηση σε προσωπικό επίπεδο μιλώντας περί ''θεωριούλας'' και τσουβαλιάσματος ενώ ο ίδιος έχεις παραδεχτεί ακριβώς στις προηγούμενες φράσεις σου κάποια πράγματα που όντως συμβαίνουν.
Υποκύπτεις όμως στην παρόρμησή σου να πειράξεις (ή να προσβάλλεις, όπως το δει κανείς) τον άνθρωπο που έγραψε την εξομολόγηση αναιρώντας εν μέρει κι επί της ουσίας τα προηγούμενα γραφόμενά σου.
Και κάτι τελευταίο: Μόνο ασπρόμαυρα είναι τα πράγματα. Αποκλειστικά και μόνο. Σε κάθε τομέα της ζωής και σε κάθε πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό ζήτημα.
Όποιοι τα βλέπουν γκρι ή πολύχρωμα έχουν αχρωματοψία ή έτριβαν αρκετή ώρα τα μάτια τους κι απέκτησαν κερατόκωνο.