Το πώς τα βλέπεις, εμένα προσωπικά με βρίσκει απολύτως σύμφωνο από άποψη οπτικής. Όταν είσαι υπάλληλος κάπου και δεν είσαι αυτοαπασχολούμενος που να έχει ξεκινήσει κάτι δικό του και να το έχει προχωρήσει, δε μιλάμε για κάτι δημιουργικό · απλά ακολουθείς εντολές άλλων για ένα αντικείμενο για το οποίο τις περισσότερες φορές μάλλον δε δίνεις δεκάρα.
Δεν πρόκειται πια για εργασία αλλά για "δουλειά" (δουλεία) που την κάνεις ρουτινιάρικα και με το ζόρι, γιατί -κάπως και εσύ- πρέπει να ζήσεις.
Η συντριπτική πλειοψηφία αυτό κάνει και κανένας από αυτούς δεν θα δούλευε αν είχε τη δυνατότητα. Θα ακολουθούσε ένα σωρό hobbies και δραστηριότητες που υπάρχουν αμέτρητες.
Πάμε τώρα στο ρεαλιστικό κομμάτι.
Όχι μόνο δε μιλάμε για τετραήμερο στην Ελλάδα, αλλά από τον Ιούλιο πάμε και στο εξαήμερο δια νόμου.
Και να έβρισκες για τέσσερις μέρες (που δεν το βλέπω), θα είχες ένα ωράριο σα λάστιχο και θα ήταν δουλειά ορισμένου χρόνου. Μετά, θα ξανάρχιζες από το μηδέν.
Το θέμα είναι κατά πόσο αντέχεις να το κάνεις σερί, επειδή και τα χρόνια περνούν. Δηλαδή να παίρνεις ψίχουλα και να βρίσκεις δουλειά όλο και πιο δύσκολα μετά τα 46.
Εκτός και αν έχεις με τον καιρό εξειδικευθεί κάπου, που ούτε αυτό το βλέπω αφού δεν είσαι σταθερός όπως λες και δε στεριώνεις πουθενά.
"Rolling stone", πραγματικά.
Βάλε τα κάτω και υπολόγισε.
Μπορεί να καταλήξεις ανασφάλιστος χωρίς την παραμικρή περίθαλψη και τελείως φτωχός. Χρειάζεσαι plan B οπωσδήποτε. Και μην κοιτάς που έχεις τώρα σπίτι, άμα δεν τα βγάζεις πέρα ίσως χρειαστεί να το πουλήσεις.
Από την άλλη, μπορεί να μη σε ενδιαφέρει να γεράσεις πολύ, αλλά να ζήσεις ελεύθερος και όσο φτάσεις.
Η επιλογή δική σου. Είτε συνηθίζεις, είτε εξακολουθείς να βαδίζεις στο ίδιο μοτίβο όπως μέχρι τώρα.
Μία φιλική συμβουλή από μένα : Αν συνεχίσεις έτσι, τουλάχιστο προσπάθησε να έχεις κοντά σου κάποιους σταθερούς φίλους.