Συγγνώμη που θα το πω, αλλά μου φαίνεται πολύ υπερβολική η εξομολόγησή σου.
Καταρχήν το ότι "έκανα παιδί για να έχω κάτι δικό μου στον κόσμο" ίσως να είναι και σχήμα λόγου · ο καθένας θα μπορούσε να το πει και δεν είναι από μόνο του δείγμα πως θεωρεί ότι της ανήκεις.
Καλά, ο ίδιος ψυχολόγος παρακολουθεί και εσένα και τους γονείς σου τη στιγμή που τα προβλήματα είναι διαφορετικής φύσης ; Πώς γίνεται αυτό και προπαντός, πώς είναι κάτι που δέχονται οι γονείς σου ;
Και πώς γίνεται να φοβάσαι μόνο τη μαμά σου και δε φοβάσαι γενικά που μένεις εκεί εφόσον λες πως είναι άρρωστοι ψυχικά και οι δύο ;
Και αφού σίγουρα θα έχεις πει και στον ψυχολόγο ότι "πίσω από τις κλειστές πόρτες γίνονται όλα", πώς και επιμένει ότι η μαμά σου δεν θα σε βλάψει και δεν προτείνει κάτι πιο δραστικό όπως το να απευθυνθείς στην αστυνομία ;
Επειδή, αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, έρχεσαι εδώ και μας εξομολογείσαι ανώνυμα ότι φοβάσαι για την ίδια τη ζωή σου.
Το μόνο πάντως που δεν διάβασα σε αυτή την εξομολόγηση, είναι το παλικάρι σου πώς αντιδρά σε όλα αυτά που γράφεις · οπότε, καλύτερα να αναζητήσεις συμβουλές από εκείνο, που ξέρει από πρώτο χέρι την κατάσταση.