Γιατί να σε στεναχωρεί κάτι απολύτως φυσικό, όπως το να φαινόμαστε αρεστοί και δυνατοί στους άλλους και όχι δυσάρεστοι και αδύναμοι ;
Ήδη από μωρά χαμογελάμε για να είμαστε συμπαθείς, να μας πλησιάζουν, να μας ταΐζουν και να μας χαϊδεύουν. Είναι σα να νοιώθουμε από ένστικτο ότι αν κλαίμε και φωνάζουμε δεν θα έρθει κανείς. Αν δεν πιάσει ούτε το χαμόγελο, τότε μόνο γινόμαστε δυσάρεστοι και είμαστε έτοιμοι ακόμα και για την πιο άγρια πολεμική.
Επίσης, οι περισσότεροι θέλουμε να κολυμπάμε ρηχά, στην επιφάνεια. Τα μεγάλα βάθη μας τρομάζουν. Λίγοι γενναίοι που βουτούν ακόμα, το κάνουν για να βοηθήσουν κάποιους άλλους απελπισμένους που έχουν μπλεχτεί σε αυτά και έχουν χάσει το δρόμο προς τα πάνω.
Ούτε και σημαίνει ότι όσοι γράφουν μία εξομολόγηση παρουσιάζοντας προβλήματα δε συμπεριφέρονται εξίσου προβληματικά και δυσάρεστα στον έξω κόσμο ή ότι δε γίνονται "βαθιές συζητήσεις για υπαρξιακά θέματα" και εκτός Lifo.
Απλά να θυμάσαι ότι η εικόνα με το χαμόγελο είναι που πουλάει, όπως επίσης ότι κάθε χαμόγελο κρύβει από πίσω και ένα μεγάλο ψέμα.