Ο Friedrich Nietzsche είχε πει κάποτε για τις σχέσεις ότι "συνήθως ο ένας είναι το σφυρί και ο άλλος το αμόνι · και ποιος στα αλήθεια θέλει να είναι το αμόνι ! ".
Στη δική σας σχέση εκείνος είναι το σφυρί και σε "χτυπάει" στο αδύνατό σου σημείο : το ότι φοβάσαι να μείνεις μόνη.
Αυτοί οι χειριστικοί τύποι ορμάνε στην πληγή σαν τους καρχαρίες που μυρίζονται αίμα και η συμπεριφορά τους μέσα στο χρόνο γίνεται ολοένα και χειρότερη.
Είναι γνωστό πως όταν υποχωρείς σκύβοντας στην πρώτη καρπαζιά το κεφάλι, θα ακολουθήσει δεύτερη δυνατότερη.
Τί δεν ξέρεις πώς να φύγεις ; Κόβεις αμέσως την τοξική σχέση που σε καταστρέφει και φροντίζεις να σε περιτριγυρίσουν οι δικοί σου άνθρωποι που γνωρίζεις πως θα σου συμπαρασταθούν ψυχολογικά, όποιοι και να είναι.
Αν νοιώθεις ότι δε μπορείς, χρειάζεσαι τη βοήθεια ψυχοθεραπείας. Αλλά και να μπορέσεις, πάλι τη χρειάζεσαι κατά τη γνώμη μου, επειδή το πρόβλημα από όσα γράφεις πάει πολύ πιο πίσω.
Και συγκεκριμένα από τον πατέρα σου, που φρόντισε από νωρίς να σου κληρονομήσει το βάρος της χαμηλής αυτοεκτίμησης που κουβαλάς και που πρακτικά δεν σε αφήνει να πάρεις πρωτοβουλία στη ζωή σου.
Συμφωνώ μαζί σου ότι έχεις και εσύ μερίδιο στην ευθύνη. Με το να συνεχίζεις τη σχέση αυτή που δεν οδηγεί πουθενά και που με τον καιρό θα γίνεται χειρότερη. Βρες λοιπόν το κουράγιο να κάνεις ένα βήμα να "σπάσεις τον κύκλο", πρωτού γίνει θηλιά γύρω από το λαιμό σου και σε πνίξει.