Καλό κουράγιο. Ναι, το έχω περάσει. Η αδερφή της γιαγιάς μου, επειδή έπινε από νέα. Και ζούσε ολομόναχη.Ταλαιπωρία 8 χρόνια για την ίδια και τους υπόλοιπους από μας... Πρώτα, έβγαινε με τις νυχτικιές στο δρόμο και τη γύριζαν οι γείτονες πίσω. Μετά που την κρατάγαμε σπίτι, χτύπαγε πόρτες και μας κοψοχόλιαζε μες στη νύχτα, γιατί ήθελε να φύγει και να γυρίσει στο δικό της. Έβλεπε την απέναντι πολυκατοικία και την πέρναγε για άσπρο πλοίο που ήρθε να την πάρει. Στο τέλος (κακώς) τη δέναμε στο κρεβάτι. Η ζωή μας, είχε γίνει αφόρητη. Τελικά δε γινόταν άλλο και την κλείσαμε στο γηροκομείο που στο τέλος δεν αναγνώριζε ούτε οικεία πρόσωπα. Εκεί πέθανε (ή τη σκότωσαν) σε μόλις ένα χρόνο μέσα... Όχι μαμάκιας, αδαμάντινος είσαι. Κάνεις αυτό που πρέπει. Την κατάθλιψη πρόσεχε μόνο. Προσπάθησε να βρεις τρόπο και να αφιερώνεις δύο ώρες την ημέρα στον εαυτό σου.
Καλό κουράγιο.
Ναι, το έχω περάσει. Η αδερφή της γιαγιάς μου, επειδή έπινε από νέα. Και ζούσε ολομόναχη.Ταλαιπωρία 8 χρόνια για την ίδια και τους υπόλοιπους από μας...
Πρώτα, έβγαινε με τις νυχτικιές στο δρόμο και τη γύριζαν οι γείτονες πίσω. Μετά που την κρατάγαμε σπίτι, χτύπαγε πόρτες και μας κοψοχόλιαζε μες στη νύχτα, γιατί ήθελε να φύγει και να γυρίσει στο δικό της. Έβλεπε την απέναντι πολυκατοικία και την πέρναγε για άσπρο πλοίο που ήρθε να την πάρει.
Στο τέλος (κακώς) τη δέναμε στο κρεβάτι. Η ζωή μας, είχε γίνει αφόρητη.
Τελικά δε γινόταν άλλο και την κλείσαμε στο γηροκομείο που στο τέλος δεν αναγνώριζε ούτε οικεία πρόσωπα. Εκεί πέθανε (ή τη σκότωσαν) σε μόλις ένα χρόνο μέσα...
Όχι μαμάκιας, αδαμάντινος είσαι. Κάνεις αυτό που πρέπει.
Την κατάθλιψη πρόσεχε μόνο. Προσπάθησε να βρεις τρόπο και να αφιερώνεις δύο ώρες την ημέρα στον εαυτό σου.