Από τα τρία που γράφεις στο πώς βλέπουν οι γυναίκες τον μόνο, συμφωνώ στα δύο τελευταία αλλά όχι στο πρώτο.
Το να θέλει πραγματικά κάποιος να είναι μόνος, είναι άξιο προς διερεύνηση... και αυτό, επειδή εξαρτάται από το πώς έχει αποφασίσει να διαχειρίζεται τη μοναξιά του.
Αν δηλαδή αποδειχθεί ότι απασχολεί μέσα σε αυτήν το χρόνο του δημιουργικά και έχει βάλει τους δικούς του κανόνες ως προς την οριοθέτησή της, μπορεί και να είναι μέχρι και άξιος θαυμασμού ή επαίνου για αυτήν.
Για αυτό λέω ότι το πώς βλέπουν οι υπόλοιποι τη μοναξιά κάποιου, έχει να κάνει πολλές φορές και με την ηλικία του...
Όταν για παράδειγμα είναι κάποιος πολύ νέος, η μοναξιά μπορεί να είναι και στοιχείο ντροπαλότητας · επομένως στα μάτια ορισμένων γυναικών κάτι ελκυστικό.
Όταν κάποιος είναι κάπως μεγαλύτερος, ίσως αναρωτηθούν γιατί είναι μόνος και έτσι υπερισχύσει η περιέργεια ώστε να τον προσεγγίσουν.
Στους άνω των 50, συνήθως είναι απωθητική, επειδή τις κάνει καχύποπτες μιας και λογικά υποθέτουν πως έχει κάνει τον κύκλο του σαν άνθρωπος και εφόσον ούτε λόγω εργασίας κατάφερε να έχει φίλους αλλά ούτε και οικογένεια, σημαίνει ότι "κάποιο λάκκο έχει η φάβα".
Πώς τα κατάφερε έτσι ή μήπως έχει ύποπτο παρελθόν, αναρωτιούνται.
Εάν πάλι είναι λόγω ιδιορρυθμίας του, μετά τόσα χρόνια σημαίνει πως και η ζωή του είναι ανάλογα ιδιόρρυθμη, άρα και δύσκολη · και κανένας (ειδικά σήμερα) δεν θέλει σε μία δύσκολη εποχή, να ταλαιπωρείται με έναν δύσκολο άνθρωπο και τη δύσκολη ζωή του.
Το να "έχει ο μόνος κάποιο θέμα ή να κρεμαστεί πάνω μας", σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι προκατάληψη αλλά εύλογα ερωτήματα.
Επειδή, ποιος θέλει πραγματικά να είναι μόνος του όταν αρχίσει να γερνάει "οπότε μάλλον και θέμα χαρακτήρα να μην έχει, θα κρεμαστεί λόγω ανασφάλειας πάνω μας" σκέφτονται.
Εκτός και αν νομίζεις ότι θέλει ή χρειάζεται μία οποιαδήποτε γυναίκα έναν άνδρα που υπάρχει κίνδυνος να κρέμεται από αυτήν.
Και ειδικά όσο νοιώθει ότι περνούν τα χρόνια και για την ίδια.